‘Lieve papa, mama, Christel, Manuel en Frank. Hier een briefje van Jeanette. Hoe gaat het met jullie? Met mij gaat het niet zo goed. Mama, ik moet weg uit Rotterdam, want het is een veel te harde stad. Lieve papa en mama, schrik niet, maar ik weeg nog maar 48 kilo. Mama, wat moet ik doen? Ik weet het niet meer. Ik loop bijna iedere dag met gedachten om een eind aan mijn leven te maken. Ik weet dat ik jullie er veel verdriet mee doe. Maar mama, ik weet geen uitweg meer.’
Het is juni 1999 als Jeanette Sip dit briefje schrijft. Ze spuit op dat moment al elf jaar heroïne en zwerft net zolang op straat, van stad naar stad. Afwisselend tippelt ze in Rotterdam, Utrecht en Groningen de kosten voor haar verslaving bij elkaar. Jeanette Sip is een verslaafde prostituee, al doet het haar tekort om haar consequent zo te noemen. Ze is namelijk ook een zus en een dochter, die trouw terugkeerde naar Nijmegen als er een verjaardag te vieren viel. Ze heeft bescheiden dromen, wil kapster worden, tot haar ambities geknakt raken als ze op 16-jarige leeftijd een vriendje krijgt dat heroïne dealt.
Op 13 juni 1999 eindigt Jeanettes leven. In de vroege ochtend vindt een toevallige voorbijganger haar lichaam in de Vierhavenstraat, langs het spoor. Het is een gruwelijk gezicht. De dader heeft haar met een slagersmes zo vaak en met zoveel kracht in haar borst en nek gestoken, dat ze bijna onthoofd is. Een dag later komt Jeanettes vader naar Rotterdam om zijn dochter te identificeren. Ze ligt in het mortuarium, onder een dekzeil, lekkend van het ijs. Wat hij daar ziet, van wat zijn dochter is aangedaan, daar krijgt hij zo’n tik dat hij er nog steeds niet over kan praten.
