Straatarts Michelle-Aimée deelt maandelijks verhalen uit haar werk in Rotterdam. Deze keer: hoe ze steeds vaker wordt geconfronteerd met patiënten die vinden dat zij recht hebben op euthanasie.
Op dinsdagmiddag word ik gebeld door een arts van de levenseindekliniek. Een patiënt heeft een verzoek ingediend voor euthanasie. Ik zie in haar dossier dat ze midden tachtig is maar verder nooit een beroep doet op onze praktijk en niet met ziektes bekend is. Ik ga bij haar langs. De sfeer is gespannen. Ze vertelt dat zij niet kan lopen door zenuwschade in haar benen, en dat ze het zat is afhankelijk te zijn van thuiszorg die steeds op wisselende momenten komen.
Ik probeer dieper op haar lijden in te gaan. Maar ze reageert minachtend: zíe je dan niet dat ze lijdt? Waarom die onzinnige vragen? De patiënt voegt er aan toe dat zij lid is van de Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde en euthanasie verklaring ingevuld heeft. Graag één maal euthanasie, morgen.
De afgelopen jaren word ik steeds vaker geconfronteerd met patiënten die heel duidelijk vinden dat zij een recht hebben op euthanasie. Een verklaring, een lidmaatschap, een penning: het zou voldoende moeten zijn. Patiënten lijken niet op de hoogte van de veel striktere voorwaarden.
De beoordeling en begeleiding van een euthanasie is dan ook vaak heel uitdagend. Eind vorig jaar deed ik een euthanasie bij
een patiënt met uitgezaaide kanker. Het kennismakingsgesprek verloopt stroef. Weer wordt de euthanasieverklaring op tafel gelegd als een soort uitgeknipte coupon: ze weet nog niet wanneer ze het wil, maar met de verklaring op de plank is ze er in ieder geval zeker van dat ze het direct kan krijgen als ze het wil. Ik ervaar haar in de gesprekken als veeleisend. Als ik haar in de visiteagenda zie staan voel ik een weeïg gevoel in mijn onderbuik. Ik probeer me hier overheen te zetten. Een naderende dood haalt vaak niet het beste in mensen naar boven.
Al 2 reacties — discussieer mee!
Hoi Mart,
Dank voor de reactie!
Maar ik werk zeker niet mee als ik twijfel aan de beweegredenen van iemand. De eerste casus is ook niet door mij opgepakt.
Groet,
Michelle
Mooi, persoonlijk en afgewogen verhaal Michelle-Aimée. Dank.
En knap dat je de verantwoordelijkheid voor euthanasie wil dragen. Dat is niet niks.
En een vraag: waarom werk je mee aan euthanasie als je twijfelt aan iemands beweegredenen? Ik ben geen arts, maar ik denk dat de arts, wanneer die zich als persoon niet senang voelt bij zoiets ingrijpends als euthanasie, zich zou moeten kunnen terugtrekken zonder zich te hoeven verklaren.