Rotterdam is kampioen van de stedelijke leegte. Dat je van leegtes kunt genieten zou je in Rotterdam haast vergeten. Gelukkig herinnert de Amsterdamse Wibautstraat door het contrast met de volgepropte binnenstad, aan de gelukzalige ervaring van ruimte.

Lopend over de Wibautstraat in Amsterdam, overvalt mij steevast een herkenbaar stedelijk gevoel. Het is er doorgaans stil en aangenaam. Waarom? De straat is lang en breed, de bouwblokken groot en er stopt zelfs een metro. Het lijkt Rotterdam wel!
Als het aankomt op woonwijken, hecht ik bijzonder aan de theorie van Jane Jacobs. Zij pleitte voor aangename, bewandelbare steden, ontworpen voor de menselijke maat. Dat is de Wibautstraat niet. Op de vierbaansweg met brede middenberm, in jargon een ‘Parkway’, bevind je je als voetganger niet bepaald in een beschutte omgeving. Maar is dat erg?
Wandelend over de Wibautstraat, hoef je niet om zwermen appende toeristen heen, de stoep is lekker breed. Verder heb je op de fietspaden overzicht zodat je alle trage Obike-bestuurders moeiteloos passeert. Tot slot zitten er in de voor Amsterdamse begrippen kolossale gebouwen allerlei gezellige stadse functies als restaurants en bedrijfsruimten voor startup-hubs.
En dat in die ogenschijnlijk onpersoonlijke kantoorgebouwen uit de jaren zestig en zeventig! Een aantal slimme ondernemers gooide er een likje verf en wat neonletters tegenaan. Aan de gebouwen mankeerde niet zoveel, die bleken prima te opnieuw te gebruiken in een andere functie.
De herwaardering voor de Wibautstraat is van recente jaren. Daarvoor vonden de meeste Amsterdammers de straat helemaal niks – en misschien is dat nu nog steeds zo. Zo’n brede weg met lompe, betonnen kolossen, dat lijkt meer op Rotterdam; die ongezellige stad waar zo weinig te beleven valt.
Nog geen reactie — begin de discussie!