Aanstaande zaterdag 27 oktober organiseert Vers Beton samen met de Writer’s Guide to the Galaxy een workshop essay schrijven. De workshop wordt gegeven door NRC-columnist Lotfi El Hamidi. We spraken hem over Rotterdam, essayschrijven en het belang van verhalen vertellen.

Lotfi El Hamidi (1986) groeide op in Rotterdam West en noemt zichzelf een laatbloeier. Na het stapelen van opleidingen studeerde hij geschiedenis aan de Erasmus Universiteit en is nu verslaggever en columnist voor NRC Handelsblad. Eerder, in de zomer van 2017, schreef hij voor De Groene Amsterdammer een essay over zijn jeugd in Rotterdam West: ‘Uit de koffer van mijn vader‘. Naar aanleiding daarvan vroegen we hem voor een workshop, die helaas al uitverkocht en stellen we hem kort voor.
Je workshop heet ’the personal is political’, waarom heb je voor dit thema gekozen?
“Het heeft eerder mij gekozen! Het persoonlijke speelt een rol in mijn essays, en in de essays die ik zal behandelen in de workshop. Zoals van Zadie Smith en van Hizir Cengiz, een jonge vent die een natuurtalent is. Ik was, toen ik opgroeide in deze stad, een politieke speelbal zonder dat ik dat wist. Ik, mijn persoonlijke leven, was het onderwerp: boven mij waren mensen bezig die praatten over mij, die beslisten over mij. Op het moment had ik dat niet door, maar toen ik afstand nam, merkte ik dat de politiek invloed op mijn leven heeft. En dat maakt het persoonlijk.
In mijn eigen essays probeer ik mijn perspectief te laten zien, want ik ben geen passief object: ik heb mijn eigen verhaal. Ik kijk om mij heen en ik observeer. Al die verhalen om je heen, hoe onbetekenend ook, geven een tijdsbeeld weer. Ze zeggen ook iets over de wereld in het algemeen.
Ik groeide op in Rotterdam: het is een havenstad, mensen uit alle windrichtingen komen hier naar toe, en dat zorgt voor een bepaalde dynamiek. Die dynamiek was voor mij compleet vanzelfsprekend. Er was sprake van klasse-segregatie: in de Mathenesserlaan woonden de deftige heren en in mijn woonblok woonde de arbeidersklasse. Dit waren mensen van allerlei kleuren, religies en culturen. We zaten allemaal in hetzelfde schuitje. Dat zie je ook in steden als Antwerpen en Marseille. Het is de dynamiek van … ik wil niet zeggen machtelozen, dat klinkt wel heel marxistisch. Maar wel de dynamiek van mensen die het moeten doen met wat ze hebben.
Ik vond aanvankelijk herkenning via film, de literatuur kwam pas later. In de films van Martin Scorsese, over Italiaanse immigranten die zich onttrokken aan de politiek en een eigen wereldje creëerden. Dan kom ik weer terug bij ‘het persoonlijke is politiek’: we bepalen zelf wel hoe we ons leven inrichten. De individuele verhalen vind ik bijzonderder dan de grote verhalen daarboven. Ze moeten een gezicht hebben en dat kan het beste via essays en romans. Zo maak je ze tastbaar en voelbaar.”
Nog geen reactie — begin de discussie!