Dit verhaal begint op een vrijdagochtend. Ik woon in Delfshaven en heb een werkplek in Charlois. Heen ga ik meestal via de Erasmusbrug, terug via de Maastunnel. Deze vrijdagochtend beklim ik als vanouds de brug, maar na enkele tientallen meters wordt mijn blik getrokken door een enorme lichtbak bovenop de nieuwe verdiepingen van energiebedrijf Joulz.
Met fel oplichtende leds, bij de omgeving detonerend als een buitenaardse mogendheid, spreekt het scherm mij met advertenties toe. En advertenties – zo leerden we van Fight Club – ‘have us chasing cars and clothes, working jobs we hate so we can buy shit we don’t need’. Ik vraag me ineens af: wie heeft de uitbater hiervan het recht gegeven om mij op deze vrijdagochtend in de ogen te schreeuwen?
