Elke vrijdag serveren De Beste Stuurlui een prikkelende opinie voor bij de vrijdagmiddagborrel. Deze week: heeft Marianne Klerk beide documentaires gezien, en alle kritieken erop doorgespit. Wat is nu het verschil tussen de twee?
Het is even geleden, maar ik wil je aandacht vestigen op de Tegenlichtaflevering over de Rotterdamse superdiversiteit: ‘Mijn stad is mijn hart’. Deze deed mij namelijk denken aan de PowNed documentaire ‘Crème de la Crooswijk’. Beide vertellen het verhaal van een groep Rotterdammers die zich bedreigd voelt door gentrificering. Beide documentaires kregen kritiek over het eenzijdige perspectief.
Er is van alles op te merken aan de Tegenlichtaflevering. Inderdaad, de camera is vooral gericht op Malique Mohamud. Net zoals in Crème de la Crooswijk, waarin slechts een paar Crooswijkers hun verhaal vertellen. En terecht hebben mensen kritiek op de naming and shaming zonder wederhoor van de Kruiskade Alliantie en in hun kielzog Holy Smoke. De beschuldigingen blijven onbeproefd. Evenals de beschuldigingen aan het adres van de ‘buitenlanders’ in Crème de la Crooswijk, die de teloorgang van de wijk zouden hebben ingezet. Beide films vrezen hordes yuppen voortgestuwd door gentrificering, waar je als minder bemiddelde Rotterdammer niet tegenop kunt boksen. De positieve kant van gentrificering raakt daardoor helaas ondergesneeuwd.
Maar de kritiek dat er geen witte mensen in Tegenlicht zouden zitten en dat de aflevering daarom eenzijdig was, is ronduit dwaas. Deze kritiek toont de ouderwetse assimilatiegedachte: een minderheid gaat op in de cultuur van een meerderheid van ‘oorspronkelijke’ bewoners. Feit is: Rotterdam is superdivers; ‘wit’ wordt een minderheid. De noodzaak om door een totaal nieuwe bril te kijken naar integratie legt Godfried Engbersen mooi uit in dit minicollege. Kijk vooral ook naar Talitha Stam’s minicollege over dat wit privilege niet opgaat voor het Randstedelijk mbo-onderwijs, waar wit één van de vele etniciteiten is.
Al 2 reacties — discussieer mee!
Waarom vind je dat je moet kiezen, Marianne? Kunnen beide verhalen van de stad niet gelijktijdig waar zijn?
Ik was eerlijk gezegd niet uit op welk verhaal meer waar is. Met kiezen bedoelde ik welk verhaal ik graag zou willen bespreken met mijn niet-Rotterdamse familie. En dan kies ik dus voor de ‘Mijn stad is mijn hart’, want daar zitten zowel de tegenstellingen in als een positief toekomstverhaal. Ideaal voor kerst lijkt me.