Ferrie Weeda neemt de lezer mee in zijn kijk op de stad. Langs zijn vroegste herinnering aan commerciële manipulatie naar de schok van kapitalisme in zijn puurste vorm.
Als de temperatuur daalt, stijgt de koopkoorts. Met Sinterklaas en Kerstmis in aantocht beleven we de jaarlijkse hoogtijdagen van het consumentisme. Koopzucht lijkt het medicijn tegen de winterdepressie. Als het koud is, donker en nat, geeft shoppen troost. Hoe korter de dagen worden, hoe groter de verleiding om iets te kopen. (Of om jezelf op te knopen. Maar iets kopen geeft een langer gevoel van bevrediging.)
Je kunt geluk kopen. Dat is consumentisme. Je slaat zoveel mogelijk cadeautjes, kleding en eten in, want dan worden je Sinterklaas en Kerst onvergetelijk. Zoniet, dan wordt december een tranendal. De angst voor mislukte feestdagen is groter dan de angst voor de dood. De commercie speelt feilloos in op deze vrees.
Een Sinterklaasoptocht in 1983 is mijn vroegste herinnering aan deze commerciële manipulatie. Op de Nieuwe Binnenweg werd de Sint feestelijk ingehaald door alle Delfshavense kindertjes. De winkeliersvereniging had ‘m breed laten hangen. Vlaggen. Een fanfare. Een majorettekorps stampte parmantig over het gore asfalt. Daarachter een ontzagwekkend paard, briesend in de mist. En daar bovenop, plechtig wuivend, de rijzige gestalte van de Sint Nicolaas. Alle kinderen sidderden van angst. Er waren ook Pieten bij, maar die waren onbelangrijk. Het ging om de Sint. Dit was de man van de cadeautjes.
Bij het Heemraadsplein hield de optocht abrupt op. Sinterklaas steeg van zijn paard, zwaaide nog een keer naar de kindertjes, en stapte vervolgens doodgemoedereerd café ‘Postiljon’ in. Mijn vader, de aanstichter van het uitje, bromde tevreden: “Trek in een chocomel jongen?” De meeste ouders en kinderen haastten zich naar de winkels, maar mijn vader en ik volgden de Sint op zijn schreden.
Enkele minuten later zaten wij aan de bar van café Postiljon. Het was er ramvol en héél ongemakkelijk. Niet ongemakkelijk omdat ik als zesjarige in het café zat. Dat gebeurde wel vaker. Het was ongemakkelijk omdat de Sint op slechts twee meter afstand zijn eigen demasqué opvoerde.
Nog geen reactie — begin de discussie!