Nieuw op Vers Beton: een fictieverhaal met elke maand een nieuwe aflevering. Daphne Huisden schrijft over de avonturen die een meisje en haar stoere, Rotterdamse oma beleven in de stad.
Het leek een avond zoals alle avonden. Terwijl de afwas stond te weken en de koffie stond te pruttelen, ging oma Broere in haar rode leunstoel onder het open raam zitten en stak ze een van haar dunne sigaren op. Met haar benen over elkaar geslagen en een glazen asbak op de armleuning vertelde ze de meest wonderlijke verhalen. Ik zat zoals gebruikelijk op de poef aan haar voeten met een grote kop thee, als een afgevaardigde aan het hof, naar haar te luisteren terwijl ik naar de rookwolken keek die ze – meer voor de vorm dan voor het effect – naar buiten blies.
De zoete vanillegeur van haar sigaren hing overal in het kleine appartement dat uitkeek op de Nieuwe Binnenweg. Mijn moeder vond het er stinken. Maar mijn moeder was er niet. Vlak na mijn tiende verjaardag was ze voor de zoveelste keer in opdracht van het bedrijf waar ze voor werkte naar het buitenland vertrokken en had me bij oma Broere achtergelaten waar ik zo vaak logeerde dat ik er zelfs mijn eigen kamer had, een knus hokje waar ik tussen de hoedendozen en oude boeken sliep.
Terwijl ze kleine trekjes van haar sigaar nam vertelde oma over de huizen waar ze in had gewoond, de buren die ze had gehad, de vreemde types die ze was tegengekomen in de stad die ze nooit had verlaten. Ik kende de meeste van haar verhalen al, maar vond het nooit erg om nog een keer te horen over de slager in Slinge en zijn bloeddorstige teckel, de kluizenaar in Kralingen die naar verluidt zijn huis had omgetoverd tot een grot van papier-maché en de kroegbaas in Crooswijk die haar had geleerd hoe je met één klap een volwassen man tegen de vlakte kon meppen.
‘Een niet te onderschatten vaardigheid,’ aldus oma Broere. ‘Heb jij weleens iemand een tik verkocht, Senna?’
‘Nee,’ zei ik. ‘Ik mag niet slaan.’
‘Wie zegt dat?’
‘Mama, de juf, de vader van Patrick – en die kan het weten want die werkt bij de politie.’
Met een ongeduldig handgebaar wapperde ze mijn bezwaren het raam uit. ‘Nonsens. Als je nooit van je afslaat verander je in een deurmat. Je gaat me niet vertellen dat je later een deurmat wilt worden.’
Nog geen reactie — begin de discussie!