Tweewekelijks gaan Tara en Ferrie op zoek naar ‘bubbelbrekers’, ontmoetingsplekken in de stad. Deze keer was Ferrie ver buiten zijn bubbel: als enige jongen van de Noordoever bij een discussieavond over taboes in Theater Zuidplein.

Is Rotterdam-Zuid echt zo anders? In ieder geval is Theater Zuidplein anders dan het Luxor of de Schouwburg. Theater Zuidplein wil een ‘theater voor écht iedereen’ zijn: een podium voor een afspiegeling van de samenleving. En dat lukt. Het publiek is minder wit en minder elitair dan bij andere theaters. Ook het assortiment bij de bar beantwoordt aan de smaak van Rotterdam-Zuid met de combideal: blikje Fernandes en zakje cassavechips €4,-.
Deze zondag staat Theater Zuidplein in het teken van ‘Overleven op Zuid’, een ‘laagdrempelig evenement’ dat taboes bespreekbaar wil maken, samen met de bewoners. Initiatief en concept komen van de Rotterdamse storyteller Archell Thompson. Hij wil motiveren en verbinden: “Toen ik nog klein was, was er geen plek waar ik rolmodellen kon horen spreken en dat is nog steeds hetzelfde. Ik wil deze rolmodellen naar het theater brengen, zodat zowel de jeugd als hun ouders geïnspireerd kunnen raken.” Thompson groeide op in Curaçao, en werd bekend met zijn theatervoorstelling De naakte Antilliaan, over schaamte en taboes.
Langzaam druppelen de toeschouwers de Grote Zaal binnen. Snoop Dogg klinkt door de speakers. Iedereen houdt z’n jas aan, daarom was de garderobe dus zo leeg. Veel bontkraagcapuchons. Er heerst een opgewonden stemming. Ik vraag me af, is overleven op Zuid zo anders dan in de rest van Rotterdam? Ik kom uit Rotterdam West, dus ik ben hier een vreemde eend in de bijt. Ik ben sowieso een van de weinige witte bezoekers.
Al 2 reacties — discussieer mee!
Wat me opvalt, is dat inderdaad de Antilliaans/Surinaamse kant naar voren is gekomen. Maar er zaten ook Marokkaanse jongeren in de zaal. En ik hoop ook mensen met weer een andere achtergrond. Zuid is zeer multi-cultureel.
Over segregatie gesproken.
Dank voor je reactie, Theresia! Het publiek was best divers (idd ook Marokkaans en Turks en Hindoestaans en Hollands), maar de bezoekers met Antilliaanse/Surinaamse achtergrond waren in de meerderheid. Normaal gesproken is de witte huidskleur oververtegenwoordigd in de theaterzalen. Het maakt mij allemaal niet zo erg uit eerlijk gezegd. Maar de vraag is wel: herkende iedereen zich in hetgeen werd geproblematiseerd. Het zou meer onderzoek vereisen om dat te achterhalen