Vers Beton en The Writer’s Guide (to the Galaxy) gaan samenwerken! Elke drie maanden publiceren we een literair stadsverhaal dat speelt in Rotterdam.
“A.. allo?” Haar stem kraakt twijfelachtig door de luidspreker. “Ja.. ja.” De deur zoemt open.
Hoewel ze perfect weet hoe de parlofoon te gebruiken, doet ze het met een aan afkeer grenzende onzekerheid. Net zo blijft haar gsm meestal eenzaam in zijn lader staan, met de namen van haar dochters veilig achter de grote knoppen geïnstalleerd. Wanneer oma er het hare van denkt, hoort of ziet ze niets.
Sinds ze haar intrek heeft genomen in de seniorenflat gaat het met haar beter dan ooit. De val die aan de beslissing vooraf ging, is lang verleden tijd. Voor het eerst in twintig jaar vierde oma vorig jaar weer oudejaarsavond. Niet met haar nageslacht maar met leeftijdsgenoten. Wij praten toch alleen maar over dingen waar zij niets van begrijpt en haar gehoorapparaat heeft ze meestal uit staan.
Telkens wanneer ik haar opzoek in haar zogenaamde studentenkamer, lacht ze me vrolijk toe. Meestal staat ze in een nette jurk in de deuropening, want ze gaat later beslist nog koffie drinken met haar vriendinnen. Haar deur is te herkennen aan het enige groen dat de witte gang van de moderne flat opfleurt. Vier grote wit-goud geglazuurde emmers met daarin gigantische sanseveria’s, wel veertig vrouwentongen per pot.
Nog geen reactie — begin de discussie!