Ver buiten Nederland weten mensen inmiddels te vertellen over het rauwe, no-nonsense en vooruitstrevende Rotterdam. Hoe dat tot stand kwam, daarover ging het eerste deel van dit tweeluik. Het wederopbouwverhaal bleek allesbepalend voor de Rotterdamse identiteit. Zo legden verschillende historici uit hoe de havenbaronnen, bestuurders en stedenbouwers vanaf de jaren dertig van de vorige eeuw deze identiteit promootten. Totdat zij in de jaren zeventig stuitten op burgerlijk verzet tegen havenexpansie en stadsvernieuwing. Uit frustratie over de nadruk op het kleinschalige en gezellige Rotterdam, pakten kunstenaars en creatievelingen het wederopbouwverhaal eind jaren zeventig weer op, en gaven vorm aan de identiteit van Rotterdam als wereldstad. Citymarketeers volgden.
“De stad in de etalage zetten,” zo omschrijven citymarketeers hun taak. Het was burgemeester Bram Peper die in 1984 voor het eerst het woord “stadsmarketing” in de mond nam. Het begin van wereldwijde citymarketing is terug te voeren op de jaren zeventig, toen de lage lonenindustrie wegtrok uit Westerse steden. Er heerste een negatief beeld van oude industriële steden: vervuiling, dalende economie en sociale problemen. De postindustriële stad richt zich op recreatie en toerisme en presenteert zich als schoon en vooruitstrevend via citymarketing.
