Het zwembad is volgestouwd. Ik sta vertwijfeld langs de kant in m’n speedo’tje. Vóór mij een onafzienbare brei van drijvende lijven. Alle banen liggen stampvol. Er is technisch beschouwd meer vlees zichtbaar dan water. Maandagavond in het Van Maanenbad is het vaak druk, maar dit slaat alles.
Donsbil de Prinsenleuter, een andere vaste baantjeszwemmer, komt naast me staan. Donsbil (hij weet niet dat ik hem zo noem) kijkt verbouwereerd naar de spartelende massa. “Dit gaat niet passen,” meld ik hem somber. “Onze sportieve ambitie van vanavond is gefnuikt.” Donsbil is strijdbaar: “Tering wat druk. Ze moeten minder mensen binnenlaten! Waar de fok komen al die slome dozen vandaan?”
Het moet een laatste opwelling van goede voornemens zijn. Er zijn ongetwijfeld ook zwemmers die hun Rotterdampas-tegoed willen opmaken vòòr 1 maart. En dan het ijzige winterweer: dat jaagt de hardlopers het zwembad in. Maar de vaste baantjeszwemmers zijn de dupe. Hoewel… als Donsbil’s quotum vanavond was gehanteerd, dan waren hij en ik niet binnengekomen. De blauwe-maandag-zwemmers waren er vroeg bij – eerlijk is eerlijk.
Enkele bekende gezichten hebben overigens wel een plekje in het water veroverd. Ze dobberen getergd tussen de slome nieuwelingen. Zo ontwaar ik Zwemmaatje Cris, als hij een dodelijke blik werpt op een franjebadpakmevrouw. Ook vaste bezoeker Biggetje, de beruchtste traagzwemmer van baan 4, is van de partij. “Allejezus tranendal!” roept Cris me toe vanuit het water, “Zelfs Biggetje probeert mensen in te halen! Kun je nagaan!”
Donsbil is intussen in verhit gesprek met de badjuffen. Ik besef: Als iemand nu verzuipt – hoe gaan de ze die dan redden? Er is gewoon geen plek waar de badjuffen het water in kunnen duiken. Dit is letterlijk survival of the fittest. Zo lost het probleem zich uiteindelijk wel zelf op, concludeer ik tevreden.
Ik blijf langs de kant treuzelen. Het speuren naar een gaatje in de drijvende massa heeft een hallucinerend effect. Is dit nou mensensoep waar ik naar kijk? Nee, want soep is warm. Een vergelijking met een snelweg is het vruchtbaarst. Een ontzagwekkende file in vijf banen, met bumperklevers, gevaarlijke inhaalmanoeuvres, mensen die elkaar uit de baan drukken en een grote opgave rondom ‘ritsen’.
Uiteindelijk waag ik de sprong, rechtstandig, in een minuscule opening. Met mijn eerste afzet beland ik met m’n snuit in een slecht bijgepunte bikinilijn. Binnen een minuut krijg ik een schop in m’n zij, een klap tegen m’n hoofd en een eeltige voet onder m’n kin. Er roept ook iemand ‘klootzak’ naar me. Net als ik denk dat ik het juiste ritme heb gevonden, eindigt mijn armslag plotseling met mijn vinger in een vlezige, gummi-achtige holte met harde rand waarvan ik vermoed (of hoop) dat het een oogkas is.
Toch slaag ik erin me te onderwerpen aan de tucht van het afgeladen zwembad. In de slome cadans drijven ook mijn gedachten af. De lijven om me heen worden vage vleeswolken. Af en toe hoor ik in de verte een geruststellend geluid, zoals de sonore bas van Meneer Peter, die in een continue trage mantra aan iedereen vraagt “Lek. Ker. Ge. Zwom. Men?!”
Dat nieuwe grote moderne zwembad bij Zuidplein – in de kerstvakantie ben ik er een keer geweest. Een enorm bad met ruime openingstijden en heel veel water (10 banen van 50 meter). Maar bah, wat een anonieme klinische toestand was dat zeg! Nee, doe mij dan toch de volgepropte chloormensenvleeskuip van het Van Maanenbad.
Het is the survival of the wettest. Geef je over en ervaar de louterende werking.
Om te reageren moet je ingelogd zijn. Inloggen kan je hier. Als je nog geen account hebt meld je nu aan als supporter of maak hier een gratis reageerdersaccount aan.