De Maastunnel is weggemoffeld
Fay van der Wall
Ik heb een aangeboren (aangeleerde? wie zal het zeggen) neiging om dingen waar mensen om mij heen massaal enthousiast over zijn, links te willen laten liggen. Het is een dwarsigheid waardoor ik al meerdere malen moois en goeds ben misgelopen. Gelukkig breekt er ook genoeg door mijn tegendraadsheid heen: ik kijk Wie Is de Mol, ik houd van pizza en van wandelen in het bos. Toch een beetje normaal. Maar toen mijn feeds op sociale media vorige week in een waas van roze hartjes veranderden, voelde ik mijn hakken langzaam maar zeker in het zand verdwijnen. Was dit weer eens mijn eigen koppigheid, of stond me oprecht iets tegens aan de Tunnel of Love? Antwoord: een beetje van allebei.
Omdat ik mezelf ondertussen wel een beetje ken, kan ik gelukkig voorbij mijn initiële nukkigheid kijken. Ik vind het fantastisch dat de hartjestunnel zo’n groot succes is geworden en dat er zo veel mensen plezier aan hebben beleefd. Dat het is gaan leven doordat mensen hun liefdesboodschappen op de harten zijn gaan schrijven en de foto’s ervan zijn gaan delen met elkaar en de rest van de wereld, maakt het alleen maar mooier. Dat staat helemaal buiten kijf en ik wil niemand het plezier dat er beleefd is ontzeggen of aan waarde doen inboeten.
