Aanstaande donderdag beslist de Rotterdamse gemeenteraad over het voorstel van burgemeester Aboutaleb om in onze stad een vuurwerkverbod in te voeren. Voortaan mag dan alleen nog in speciaal aangewezen gebieden, vuurwerkzones genoemd, vuurwerk worden afgestoken.
Ik ken de vreselijke verhalen over vuurwerkslachtoffers uit de eerste hand. Mijn vriendin heeft met de jaarwisseling dienst gehad op de trauma-afdeling in het Maasstad Ziekenhuis. Daarnaast is de laatste keer dat ik zelf een vuurpijl in mijn handen heb gehad vijftien jaar geleden. Toch ben ik tegen een verbod. Ja, er zijn problemen met vuurwerk, maar een verbod is een veel te bot middel. Veel beter zou zijn: een Rotterdams vuurwerkakkoord.
Knalvuurwerk
Elk jaar vallen er vuurwerkslachtoffers. Ook in Rotterdam. Bij de afgelopen jaarwisseling zijn er 22 ogen beschadigd. In 44 procent van de incidenten was knalvuurwerk de boosdoener. Rotjes, strijkers, u kent het wel. En reken maar dat die miljoenen schade aan publieke en private eigendommen ook door geknal wordt veroorzaakt. Een vuurwerkbom bouw je immers niet van een paar grondbloemen – dat kan ik me nog wel herinneren van vijftien jaar geleden. Bovendien wordt een groot deel van de overige overlast ook door knalvuurwerk veroorzaakt. Een kat zit immers niet onder de bank omdat er buiten een pot met siervuurwerk wordt afgestoken.
Tegelijkertijd beslaat knalvuurwerk maar acht procent van de totale vuurwerkverkoop. Met andere woorden: ondernemers verdienen er geen fluit aan, veel mensen hebben er last van en het zorgt voor disproportioneel veel schade.
'Kan niet' bestaat niet
Simpel, denk je dan: gewoon knalvuurwerk verbieden. Dat blijkt wat ingewikkelder te liggen. We blijken als gemeenteraad in de APV (de Algemene Plaatselijke Verordening, zeg maar: de lokale wet) namelijk geen onderscheid te kunnen maken tussen knalvuurwerk en ander vuurwerk. De wondere wereld van de bureaucratie en de wet kent alleen: vuurwerk.
Nou, dan verbieden we toch gewoon alles? Dikke pech voor die Rotterdamse vaders die het leuk vinden om met hun zoontje en een vuurwerkbril met oud & nieuw buiten een pot siervuurwerk af te steken en de buren gelukkig nieuwjaar te wensen. Je fietst maar lekker om 12 uur ‘s nachts met je zoontje achterop twintig minuten door de kou naar een vuurwerkzone om daar je verregende vuurwerk af te steken. Ten minste, dat is wat Aboutaleb (en partijen als GroenLinks en de SP) willen. Met andere woorden: doei doei, mooie Nederlandse (en Rotterdamse) traditie.
Dat is weinig Rotterdams gedacht, als je het mij vraagt.
‘Kan niet’ bestaat immers niet in deze stad.
Een Rotterdams vuurwerkakkoord
Er zijn in Rotterdam 36 vuurwerkondernemers. Dat zijn door het jaar heen gewoon fietshandelaren, wijnzaakeigenaren of ijzerwarenspecialisten. Heel normale ondernemers dus. Degenen die ik spreek willen graag meedenken over wat ze kunnen doen om de problemen met vuurwerk terug te dringen. Die snappen namelijk ook dat als die problemen niet afnemen of zelfs erger worden, het draagvlak voor een vuurwerkverbod groter wordt en ze hun hele vuurwerkbusiness verliezen. Daar ligt dus een kans.
Een kans om met ondernemers, (oog)artsen en veiligheidsdiensten af te spreken welk vuurwerk wel en welk vuurwerk niet meer wordt verkocht. We kopen vuurwerk immers lokaal in. Zelfs als je online vuurwerk koopt, moet je het lokaal afhalen. Ja, je zult een paar mensen houden die buiten Rotterdam (knal)vuurwerk zullen gaan kopen, net zoals je mensen houdt die illegaal vuurwerk kopen, maar het scheelt een flinke slok op een borrel als het niet meer in de Rotterdamse winkels ligt.
Op zoek naar een gezamenlijke oplossing dus. Want samenwerken mag wel weer wat populairder worden dan altijd maar je eigen zin doordrammen.
En als we dan toch aan het polderen zijn, dan zou je wellicht gelijk kunnen afspreken om pas vuurwerk toe te staan na 22:00 uur. Zo zorgen we dat de politie, brandweer en ambulance in wijken als Delfshaven, waar vuurwerkoverlast al vanaf 18:00 uur schering en inslag is, niet de hele avond en nacht achter de feiten aan rent.
Over die wijken in Rotterdam gesproken, waar met oudejaarsnacht meer incidenten zijn dan stoeptegels: laten we dáár lekker vuurwerkvrije zones van maken. Dat doen we ook al rond kinderboerderijen, parken, ziekenhuizen en in sommige straten waar het elk jaar uit de klauwen loopt. Daar heb je geen stadsbreed vuurwerkverbod voor nodig.
Verbied niet, maar verbind
Tot slot: niets verdeelt de Rotterdamse samenleving zozeer als een mogelijk vuurwerkverbod. Volgens een enquête onder meer dan 3.700 Rotterdammers, is iets meer dan helft (52%) van de stad tegen een verbod en dus vóór vuurwerk. Met een dergelijke verdeeldheid is een Rotterdams vuurwerkakkoord belangrijker dan ooit.
Mijn oproep aan de burgemeester is dus: verbied niet, maar verbind.
Het is geen tijd voor een Rotterdams vuurwerkverbod, maar tijd voor een Rotterdams vuurwerkakkoord.
Hahahaha! Prachtig dit. Er is een overduidelijk probleem (dat je zelf ook expliciet beargumenteert), en vervolgens verzin je zeshonderd micro-oplossingen die dat probleem niet helemaal / helemaal niet oplossen, enkel vanwege het instandhouden van de ‘mooie Nederlandse (en Rotterdamse) traditie’.
Da’s niet echt een erg sterke doen-mentaliteit, Vincent, eerder polderpoging om je landelijke én stedelijke achterban beide tevreden te stellen. Sop, kool, kinderen badwater: waar zijn die opgerolde mouwen als je ze nodig hebt? ;)
Om te reageren moet je ingelogd zijn. Inloggen kan je hier. Als je nog geen account hebt meld je nu aan als supporter of maak hier een gratis reageerdersaccount aan.