Mirwais heeft elke uitnodiging om naar taalles te gaan afgewezen, totdat de Sociale Dienst met de inhouding van zijn uitkering dreigt. Boos en onbegrepen verschijnt hij in mijn klas. De man is in de achttien jaar dat hij in Nederland woont al veertien keer geopereerd geweest.
Aangekomen bij vraag 12 van de competentievragenlijst (Er is altijd wel iemand in mijn omgeving die mij kan helpen wanneer ik dit nodig heb) bekent hij: ‘Ik heb niemand. Ik ben alleen. Alleen in moskee ik heb één vriend. In Nederland is moeilijk met mensen praten.’
‘Vind je het wel leuk om mensen te leren kennen?’ vraag ik.
‘Natuurlijk,’ zegt hij, vriendelijk knikkend naar zijn medecursisten. Zoals Fiol uit de Dominicaanse Republiek, Rachida uit Marokko, Florence uit Nigeria, Dmitro uit Oekraïne en Bojana uit Bosnië. Ze knikken vriendelijk terug. Mirwais’ blik blijft hangen bij de Bosnische, die een kopje koffie voor hem inschenkt. Hij ontspant zichtbaar.
‘Waar kom je vandaan?’ vraag ik.
‘Afghanistan.’
Hij leunt achterover en vertelt dat hij tot 1992 tegen de Russen heeft gevochten. Hij zat bij het verzet, de moedjahedien. Hij at van hetzelfde bord als de grote militaire leider Ahmed Sjah Massoud, die het later tot minister schopte en in 2001 door een zelfmoordaanslag omkwam. De meeste van zijn littekens zijn sporen van de oorlog tegen de Russen, zoals ook de chronische pijn in zijn knie het gevolg is van een Russische granaatscherf.
Ik mag hem direct. Het is een man met een nobel voorkomen. Ook praat hij zacht en overwogen, alsof hij bang is dat zijn getergde lichaam elk moment uit elkaar zou kunnen barsten. Ik druk hem op het hart dat hij veel te winnen heeft met een taalcursus. En hij mag van geluk spreken, want hij zit in de leukste klas.
Hij belooft dat hij de volgende les er weer bij zal zijn. Ik zeg dat hij dan om 9 uur ’s ochtends aanwezig moet zijn, en dat de les drie uur duurt. Hij knikt en gaat. Even later is hij weer terug. Om te melden dat hij de volgende keer er waarschijnlijk toch niet bij kan zijn vanwege een doktersafspraak.
‘Hoe laat is die afspraak?’
‘Drie uur.’
‘De les duurt tot 12 uur,’ zeg ik. ‘Je hebt dan nog drie uur om bij de dokter te komen.’
‘Maar in regen ik nat word en dan ik moet eerst naar huis voor andere kleren en dan ik misschien te laat kom bij de dokter.’
‘Is het ver?’
‘Vijftien minuten.’
‘Lopend?’
Hij moet lachen, bulderend zoals alleen mannen dat kunnen. ‘Ik heb fiets.’
‘Als je de volgende les om 9 uur aanwezig bent, mag je in het geval dat het regent om 11 uur weer naar huis,’ beloof ik.
De volgende les verschijnt Mirwais keurig op tijd. Het is droog. Na een half uur klaagt hij over pijn in zijn knie. Hij moet zijn been strekken, een half uur later weer. Die knie, steeds weer die knie.
Tijdens de pauze om half 11 ga ik bij hem staan. ‘Geen regen,’ zeg ik, wijzend naar buiten.
‘Nee, geen regen,’ bevestigt hij.
‘Blijf je nu de hele les?’
‘Als geen regen, ik blijf.’
Vijf minuten voor elf begint het te regenen. Klokslag elf staat Mirwais op.
‘Dag, meneer Said.’
‘Tot de volgende keer, Mirwais.’
Om te reageren moet je ingelogd zijn. Inloggen kan je hier. Als je nog geen account hebt meld je nu aan als supporter of maak hier een gratis reageerdersaccount aan.