De sirenes kwamen dichterbij. Door de hoge ramen van de kerk kon ik de zwaailichten zien en hoewel ik niet bang was voor de politie (ik had de vader van Patrick zo vaak in zijn uniform gezien) bleef ik verstijfd bovenaan de trap bij het orgel staan.
‘Senna,’ siste oma terwijl ze beneden moeizaam opstond uit haar stoel, ‘we moeten ervandoor, lieverd. Je moeder doet me wat als we gearresteerd worden.’
‘Maar… de ridder dan?’ stamelde ik. ‘Hij zou toch komen? En misschien is de politie hier niet voor ons, misschien-’
Ik hield abrupt mijn mond. Buiten werd het plotseling heel stil. De zwaailichten gingen uit. En op dat zelfde moment hoorde ik in de verte de deur van de pastorie opengaan.
