Ferrie Weeda neemt de lezer maandelijks mee in zijn kijk op de stad. Hij zag het eerste succesvolle bewonersinitatief van Coolhaveneiland in 10 jaar, maar Stadsbeheer zag ‘ongeoorloofd schoonmaken van plantsoen’.
De twee mannetjes uit Hardinxveld-Giessendam hadden met rode oortjes geluisterd naar het wel en wee van Coolhaveneiland. “Drugsverslaafden, daklozen, prostitutie… dat hebben wij in Hardinxveld allemaal niet!” Ze zochten inspiratie voor hun eigen BuurtBestuurt, en waren zo bij onze wijk-vergadering beland. “In Hardinxveld hebben we drie hangjongeren, maar dat is het ook wel!”
Onze bezoekers signaleerden ook een overeenkomst: gekanker en gebrek aan daadkracht. Zowel in het ruige Delfshaven als in het braaf-gereformeerde Hardinxveld klagen bewoners steen en been over alles wat er mis is. Om vervolgens naar de gemeente en politie te kijken: lossen jullie het maar op. Terwijl je juist op zo’n buurtvergadering het initiatief kunt nemen om de problemen aan te pakken. En dat moet want de overheid trekt zich terug: we leven in de ‘participatiesamenleving’.
Eens! BuurtBestuurt ontaardt vaak in BuurtVerzuurt. Maar hoe motiveer je jezelf en je buurtgenoten in een wijk die zoveel problemen heeft en die bovendien zo divers is? En dan bedoel ik: divers qua opvattingen, over wat een fijne wijk is. Nooit staan de neuzen dezelfde kant op. Groen is fantastisch, of is rommelig. Een buurtfeest is gezellig, of geeft overlast. Er is te weinig sociale samenhang, of ‘we wonen hier zo lekker anoniem’.
Nog geen reactie — begin de discussie!