Sinds enkele weken heb ik een groep cursisten onder mijn hoede die anders is. In deze groep geen laaggeletterden die na tientallen jaren nog steeds geen Nederlands spreken, maar louter goedgeïnformeerde vluchtelingen. De meeste zijn relatief jong, gemiddeld 35 jaar, wonen hooguit drie jaar in Nederland en zijn van huis uit goed geschoold. Zo was Ahad in zijn thuisland Syrië tandarts, Bassem was fysiotherapeut en Rima slavist. Ze zijn ambitieus en volgen meerdere cursussen. Ze hebben een groot referentiekader en stellen veel vragen. Deze groep hoef ik niet te motiveren met een spelletje galgje.
Er is ook de nodige concurrentie, wat tot ergernis bij de vrouwelijke cursisten leidt, omdat het natuurlijk steeds weer dezelfde haantjes zijn die willen domineren. Vooral Ahad heeft een haast ziekelijke neiging anderen te vertellen wat ze moeten doen. Hij doet het met een ondeugende glimlach, niet om te treiteren maar om ermee weg te komen. Bij wijze van straf geef ik hem in alles steeds als laatste de beurt. Op een avond, het betreft een intensieve spreekcursus van vier avonden per week, staat één vrouw tegen de tandarts op: Henriëtte. De klein gebouwde vrouw heeft haar thuisland Congo moeten ontvluchten vanwege haar strijd voor vrouwenrechten.
We hebben net de verkleinvormen achter de rug en zijn bezig met de trappen van vergelijking. Als oefening geef ik de cursisten de opdracht om een rij te vormen, oplopend van jong naar oud. Ahad is er als de kippen bij om te delegeren. Hij wijst Henriëtte aan als de persoon die de leeftijden moet opschrijven en dan rangschikken. Hij vraagt het niet, maar draagt het haar op. Lomp? Ja, temeer omdat Henriëtte de enige zwarte cursist in de klas is.
De Congoleze staat rustig op, loopt afkeurend op hem af en zegt met haar Franse tongval: ‘Jij bent niet de docent, meneertje.’
Mijn docentenhart gloeit, want daar laat mevrouw zien dat ze de verkleinvorm van “meneer” uitstekend in de praktijk weet te brengen.
Ahad leunt achterover, maakt zich breed en werpt tegen: ‘Ik wel de oudere van iedereen hier.’
Ik corrigeer: ‘Je bent de oudSTE van iedereen.’
‘Niet waar,’ overtreft Henriëtte. ‘Ík ben de oudste.’
Waarop Ahad vraagt: ‘Hoe oud jij zijn?’
‘Vierenvijftig. En jij? Hoe oud?’
Ahad kan het niet geloven. ‘Jij vierenvijftig? Echt waar?’
Henriëtte knikt en herhaalt haar vraag.
‘Tweeënvijftig,’ antwoordt de tandarts eindelijk, maar zichtbaar verlegen.
Henriëtte’s leeftijd verbaast niet alleen Ahad. Iedereen is verbaasd, ik ook. Is die drukbezette, kleine dame in haar kleurige Afrikaanse jurken al vierenvijftig? Ze ziet eruit als iemand van hooguit veertig. Ik vind het evenwel niet gepast om erop terug te komen bij haar. Er is nog een andere manier om haar leeftijd te verifiëren. Zo diep ik uit de archiefkast in het kantoortje aan het einde van de gang haar intakeformulieren op; ertussen bevindt zich een kopie van haar identiteitsbewijs. Ik moet hard lachen als ik haar geboortedatum zie staan.
Om te reageren moet je ingelogd zijn. Inloggen kan je hier. Als je nog geen account hebt meld je nu aan als supporter of maak hier een gratis reageerdersaccount aan.