Soms is het beter om te doen alsof je niet begrijpt wat er aan de hand is. De avond waarop mijn vader niet meer thuis zou komen werd ik wakker van de deurbel. Ik sloop in mijn pyjama de trap af, maar nog voor ik beneden was had ik al spijt dat ik niet in bed was blijven liggen. Ik hoorde mijn moeder schreeuwen, een lange en angstaanjagende brul, en toen ik mijn hoofd voorzichtig om de deur van de woonkamer stak en de vader van Patrick in zijn uniform naast de bank zag staan begreep ik meteen dat er iets vreselijk mis was. Maar ik wilde het niet weten. Dus holde ik terug naar mijn kamer, kroop onder de dekens en vertelde mezelf dat er niets aan de hand was. Zolang ik dat volhield bleef alles zoals het was.
