Het vervaarlijkste roofdier van Rotterdam verschuilt zich vlak onder het rimpelende wateroppervlak van onze singels. Het is de snoek. Wanneer de zon schijnt en het licht precies goed valt, zie je er soms een liggen. Het is een langgerekte gestalte van ongeveer een meter lang die veel weg heeft van een drijvend stuk hout. Dat is ook precies de bedoeling, want snoeken zijn graag sneaky.
Het begint al wanneer jonge snoekjes ter wereld komen. Hoe klein ze ook zijn, ze bezitten net zoveel moordlust als hun grotere soortgenoten. Hun doorschijnende borstvinnen bewegen onzichtbaar zodat ze hun lichaam stil kunnen houden bij het manoeuvreren. Een snoek heeft zo veel weg van een onderzeeboot die zich in stelling brengt om aan te vallen. Natuurlijk is de prooikeuze van babysnoekjes afgemeten aan hun formaat. Het begint met waterinsecten, roeipootkreeftjes en kikkervisjes, maar naarmate het mondje groeit, groeien de slachtoffers mee. Daarnaast heeft een jonge snoek nog een goede reden om zich onzichtbaar te houden: zelf is hij ook een hapklare brok. Wie te dicht in de oever zwemt, kan zomaar een reigersnavel in de rug verwachten. Die oranje dolk heeft al heel wat jonge snoek opgeruimd.
Kannibalisme is een doodnormale zaak voor een snoek. Het is de Hannibal Lecter van de stadsnatuur
Het grootste gevaar schuilt echter onder de waterspiegel. Een jonge snoek weet zich immers omringd door zijn grotere soortgenoten, en zoals gezegd: alles wat in de bek past, gaat naar binnen. Kannibalisme is een doodnormale zaak voor een snoek. Het is de Hannibal Lecter van de stadsnatuur. Vader en moeder consumeren zonder scrupules hun eigen kroost en dat van de buren, wanneer het zo uit komt. Ze proeven het verschil niet. Alleen in waterpartijen met voldoende waterplanten weten enkele jongen de dans te ontspringen en uit te groeien tot een respectabel maatje. Maar zelfs dan zijn ze hun leven nooit helemaal zeker.
Op sommige plekken, zoals langs de Bergse Plassen en de Kralingse Plas, heeft de gemeente snoekenpaaiplaatsen en vistrappen aangelegd. Het zijn een soort kostscholen voor jonge snoeken. Daar kunnen ze relatief veilig opgroeien, zonder hun ouders. De grote snoeken houden zich op in de donkere, diepe wateren. Daar houden zij voorns, brasems en karpers onder de duim. Brasems doen hun uiterste best zo snel mogelijk te groeien naar een afmeting die het onmogelijk maakt in het keelgat van een snoek of aalscholver te verdwijnen. Ze ontwikkelen een flinke bochel en groeien vooral verticaal, waardoor ze een afgeplatte, hoge lichaamsbouw ontwikkelen. Lastig om in één keer door te slikken. Tot die tijd is het goed opletten geblazen. Iedere boomstam kan een wolf in schaapskleren zijn.
In de Rotterdamse singels zwemmen niet veel snoeken, maar hun invloed wordt wel gevoeld. Jonge vis zie je weinig en zo nu en dan verdwijnt er een eendenkuiken. Het gaat om slechts enkelingen die al vele jaren een onderwaterschrikbewind voeren. Net als bij het Engelse koningshuis zal er pas een opvolger zijn wanneer de huidige heerser het leven laat. Dan krijgen enkele jonge snoeken de kans uit te groeien tot de volgende veelvraat. Tenminste, als ze hun broers en zussen te vlug af zijn.
Om te reageren moet je ingelogd zijn. Inloggen kan je hier. Als je nog geen account hebt meld je nu aan als supporter of maak hier een gratis reageerdersaccount aan.