We waren te vroeg. Het hek van de begraafplaats was nog gesloten en de parkeervakken waren leeg. Oma en ik gingen op een bankje voor de ingang zitten en keken bus 38 na die na een korte stop bij de eindhalte de Kerkhoflaan uitreed. Een jaar geleden hadden we hier ook gewacht, onder zwarte paraplu’s en omringd door zwijgzame mensen met ernstige gezichten. Het was me toen ook al opgevallen dat het hier, in Crooswijk, stiller was dan in de rest van de stad.
Naast me plukte oma een denkbeeldig stofje van haar broek. Ze had geen woord meer gezegd sinds we afscheid hadden genomen van Maarten en voor het eerst sinds het begin van ons avontuur leek ze een beetje zenuwachtig. ‘Senna?’ Ze schraapte haar keel. ‘Ik moet je iets vertellen, lieverd. Het is misschien niet heel netjes van me geweest, maar ik heb-’
‘Ik weet het,’ zei ik zacht, ‘ik weet dat jij de ridder verzonnen hebt. Je hebt me een sprookje verteld.’
Als ze al verbaasd was liet ze daar niets van blijken. ‘Het spijt me,’ zei ze, ‘het was niet mijn bedoeling om tegen je te liegen… Ik wilde gewoon dat je er weer eens op uit ging. Je bent nog veel te jong om zoveel binnen te zitten.’
