Een strakblauwe lucht strekt zich uit over de lege straten van Rotterdam. Iedereen zit binnen, gekluisterd aan de tv, wachtend op de aangekondigde nieuwsuitzending. Vandaag is het bijna een jaar nadat de eerste molotovcocktail werd geworpen in De Slag om Amsterdam. Met het geluid uit kijk ik naar een vlog van een bekende Britse YouTuber. De video is gisteren gepubliceerd en ik hoop dat er iets te zien zal zijn over de huidige staat van de strijd. Terwijl de vlogster met één hand haar professionele camera-set-up vast probeert te houden, gebaart ze met de ander enthousiast naar de stapel stenen en gruis achter haar. Een paar stenen bogen, de vroegere overkapping van de fietstunnel, zijn nu het hoogste bouwwerk van het Museumplein, de rest van het Rijksmuseum is verpulverd tot een post-apocalyptisch landschap van baksteen, marmer en flarden schildersdoek. Aan een gebroken vlaggenmast, bovenop het puin, wappert een schildering van een klein meisje dat met een lichte frons voor haar uitkijkt, het enige deel dat over is van De Nachtwacht. In het volgende shot, haar camera niet langer in de hand maar balancerend op haar tripod, legt ze een bos bloemen neer bij de nieuwe I Amsterdam-letters, herbouwd met het puin van de omliggende musea. Ik zet kort het geluid aan en hoor haar uitleggen dat de letters een eerbetoon zijn aan hen die hun leven lieten in de strijd om het recht te allen tijde toerist te mogen zijn.
In eerste instantie waren de Amsterdammers blij met zowel deze werelderfgoedstatus als de toeristen, die met hun praktische wandelschoenen naar de binnenstad van Amsterdam kwamen om zich vervolgens neer te vleien op een bierfiets of in een rondvaartboot. Sterker nog, deze buitenlandse mannen en vrouwen in gezinsformatie, als romantisch koppel of, nog erger, als onderdeel van een vrijgezellenfeest, werden met open armen ontvangen. Er werd alleen maar gedacht aan al het geld dat ze hier kwamen uitgeven aan houten tulpen, wietvormige sleutelhangers, decoratieve klompen, koelkastmagneten en andere prullaria.
