Huisarts Michelle-Aimee gaat verhuizen en zal dan geen Rotterdamse verhalen uit haar praktijk meer kunnen delen. Dit is daarom haar laatste column voor Vers Beton. Een hoopvol verhaal over de moeders op Zuid die zorgen voor verandering.
Haar dochter zat alleen in mijn wachtkamer, te staren op haar telefoon, tot het moment dat ik haar binnen riep. ‘Straks is het moederdag’, zei ze, ‘maar ik weet niet wat ik mijn moeder moet geven, omdat ze dood gaat’
Sommige consulten passen niet in negen minuten. Ik heb niet de tijd om dit meisje een kopje thee aan te bieden, en te veel afstand om een arm om heen te slaan. En toch kwam zij bij mij. Om een tekening te beoordelen die zij voor haar stervende moeder had gemaakt.
Moeders sterven niet. Dat doen ze gewoon niet. Maar haar moeder ging wél dood. Al ontkende haar moeder dat liever. Dat kon ook, in het begin. Ze was jong en haar lichaam kon de kanker lang gracieus dragen. Haar buik zwol op. En dus dachten mensen dat ze zwanger was. ‘Hoelang nog?’ vroegen ze aan haar boven het vriesvak van de Lidl. ‘Een paar maanden’, zei ze dan. Tot ik mijn laatste adem uitblaas, dacht ze er zelf achteraan, terwijl de mensen vertederd van haar wegliepen.
Nog geen reactie — begin de discussie!