Zaterdagavond. Ik bevind me in een woonkamer, smaakvol ingericht, in een jaren dertig blok in het centrum van Rotterdam. Op tafel een bakje nootjes, er is wijn, koffie en thee. Een stuk of vijftien mensen staan in plukjes te kletsen in de woonkamer en aangrenzende keuken, als bij een verjaardagsfeestje. Dan wordt de bezoekers vriendelijk verzocht om te gaan zitten op de bank, stoelen en krukjes die als geïmproviseerde tribune zijn opgesteld in de kamer. Nu zie ik pas dat de zwarte staande lamp links van me geen Deens designstuk is, maar een theaterspot en dat er een microfoon en speaker voor de balkondeuren staan.
De gastvrouw krijgt een brief in haar handen geduwd en wordt gesommeerd om hem voor te lezen. De brief is vanuit haar eigen perspectief geschreven en bevat een paar gênante grapjes. Het publiek lacht ongemakkelijk. Als ze klaar is, gaat er muziek aan en wordt er een wolk rook de kamer ingeblazen. Daaruit verschijnt een kleine vrouw met kort blond haar, een grote bril en een blauwe glittercape. Ze wappert flink met de cape en neemt dan plaats achter de microfoon: “Hello Rotterdam!” The Brogan Davison Show is begonnen.
