Hoe Insta-kunst de stad in de uitverkoop zet

Tijdens de Art Rotterdam-week in februari dit jaar, was eigenlijk vooral één kunstwerk populair: de Love Tunnel van VollaersZwart. De voetgangerstunnel van de Maastunnel was met duizenden stickers van hartjes bedekt, en leek gemaakt te zijn als een decor voor selfies. De tunnel werd een perspectivisch ideale achtergrond waarin het hartjespatroon voortkwam uit een onzichtbaar verdwijnpunt achter degene die poseerde voor de foto. Het had geen Instagramfilters meer nodig want het blacklight zorgde voor extra effect. Vrijwel iedereen in de tunnel stond er foto’s en filmpjes te maken, om direct via Whatsapp en Instagram door te sturen aan de buitenwereld.

Dit soort grote, kleurige kunst die erom vraagt om op Instagram te komen, is een zichtbare tendens. Interactieve kunst is het soms ook, zoals de met traptredes beklede muurschildering naast het Oogziekenhuis. De een gaat erop staan, de ander maakt de foto. Hetzelfde functioneert de muurschildering van fietsen in de Delftsestraat. Ter hoogte van de trappers steken er steuntjes uit de muur om op te poseren – ook een Kodakmoment voor de Instagramdoelgroep.

Dat kunst wordt voltooid in de perceptie van de beschouwer is op zich een aan te moedigen en emancipatoire benadering. Maar echt kijken is nog niet hetzelfde als kieken door je lens. Dat was vorige winter ook te merken bij de blauwe lichtwolk van Daan Roosegaarde in het Museumpark. Overal schenen telefoonschermpjes door de wolk heen. Bezoekers keken niet naar elkaar of naar de wolk, maar naar hun schermpjes.