Mijn vader gaat er prat op dat zijn generatiegenoot burgemeester van Rotterdam is geworden. De hele eerste generatie beschouwt het als een soort collectieve prestatie (Ok, boomers). Dus krijgen Marokkaanse jongeren tot in den treure te horen dat als je maar je best doet, je uiteindelijk burgemeester van Rotterdam kunt worden. Dat wordt ook steeds in Den Haag gezegd. Niet alleen door linkse maar ook door rechtse partijen – kunnen ze mooi hun Marokkanenhaat mee camoufleren.
Maar vaak denk ik: wie wil er in hemelsnaam burgemeester worden, en ook nog eens van Rotterdam? Het is een mijnenveld van jewelste, in heel veel opzichten. Ik vraag me soms af of Aboutaleb zelf wel wist waar hij aan begon toen hij deze kant opkwam.
Aboutaleb is voorzitter van een college van zes partijen en maar liefst tien wethouders. Tien! In elk andere context had hij al lang al een samenscholingsverbod afgekondigd. Ik bedoel: tien Marokkanen op de hoek van de West-Kruiskade… tien anti-Zwarte Piet-demonstranten bij een sinterklaasintocht… tien Feyenoord-supporters voor het stadhuis…
