“Allochtoon pakt bewust blanke”, citeerde De Telegraaf vorige maand Tanya Hoogwerf, nummer twee van Leefbaar Rotterdam. Ze pleitte voor een “Marokkanenaanpak”, naar aanleiding van berichten over bloedprikbendes die bejaarden overvallen. “Het zijn voornamelijk allochtone jongeren die bewust blanke ouderen als doelwit uitkiezen”, zei ze. “Ze bevuilen niet hun eigen nest.” In de studio bij WNL pleitte ze voor registratie van etniciteit.
Hoogwerf overviel daarmee niet alleen de Rotterdamse lezer, maar ook haar eigen partijgenoten. Die waren namelijk not amused dat ze dit pleidooi via de pers hadden moeten vernemen. Bovendien is het nogal wat, om een causaal verband aan te wijzen tussen etniciteit en criminaliteit. Een forse, interne discussie volgde, waarna Hoogwerf excuses aanbood voor haar onaangekondigde optreden.
Het is verleidelijk om dit als een eerste zet te zien in de leiderschapsstrijd binnen Leefbaar. Ware het niet dat Joost Eerdmans pas een week later bekend maakte dat hij afzwaait als lijsttrekker. Niettemin: Hoogwerf is beschikbaar. En met een leiderschapswissel voor de deur legt dit voorval een terugkerend vraagstuk binnen Leefbaar bloot: waar staat de partij eigenlijk voor en hoe verhoudt ze zich tot andere partijen?
