De drie kantoorkolossen zijn uit comateuze staat gewekt en gevuld met 840 appartementen. Robert-Jan de Kort bespreekt de transformatie van het – lange tijd rampzalige – ensemble aan het Marconiplein.

beeld: Ossip van Duivenbode
Een van mijn hardlooprondjes door de buurt voert mij op een mooie nazomeravond over de oude spoordijk aan de rand van Spangen richting het Marconiplein. Na 500 meter verwijdt het dichte groen zich en doemen plots de drie Europoint-torens aan het Marconiplein op. Het is een bijzonder gezicht: de abstracte torens lijken vanaf mijn paadje even in een weelderig groen landschap te staan. En er is nog iets dat mijn aandacht trekt: er staan vensters open. Ik zie gordijnen, hanglampen en zelfs mensen binnen.
Al één reactie — discussieer mee!
Mooi verhaal. Als Young Urban Professional betrad ik het Europointcomplex in 1986 om er in 2012 weg te gaan. Dus ik kan uit ervaring bevestigen dat de wisselwerking tussen kantoor en omgeving in die tijd niet denderend was. Een chocoladefabriek, Hindoestaanse feestzalen en een tippelzone leidden niet tot een gezellige werkomgeving. Maar met het gebouw zelf zit in wezen goed in elkaar. En het uitzicht op de Waalhaven is en was onovertroffen