De hond is al 12, dus ik begon al bang te worden. Zou hij het nog meemaken, met de metro naar Hoek van Holland? Maar het wonder is geschied. De metro rijdt. Gerrit en ik zijn reuzeblij want we stappen in bij Coolhaven en we staan een half uur later in een andere wereld.
Dit moeten de neefjes ook meemaken natuurlijk! Het zijn er drie (6, 10 en 11 jaar oud) en denk gerust aan Kwik, Kwek en Kwak. Ze krijgen ondanks (of juist: vanwege?) hun deels Surinaamse achtergrond een ‘vrije Hollandse opvoeding’. Dit betekent dat ze de boel afbreken als je niet uitkijkt.
Mijn taak is het hen af en toe op sleeptouw te nemen voor een cultuurhistorisch verantwoord uitje. Met het OV natuurlijk. Dat vinden ze een hele belevenis, want heel anders dan in die dikke SUV van m’n zus. We gaan dus regelmatig met de trein/bus/metro naar een kasteel/kerk/tentoonstelling.
Helaas staan vanwege kinderterreur enkele musea op de Zwarte Lijst. Zoals Naturalis in Leiden, waar de neefjes ooit een attractie onklaar maakten en meisjes in Petit Bateau-jurkjes heel erg hebben laten huilen. Dat was tot daaraantoe, ik bedoel: maken die mutsen ook ’s wat mee, dit zijn nou jongens uit Rotterdam! Maar daarna wegrennen en je oom achterlaten met boze kak-ouders kan niet worden getolereerd.
“Bejaarden, kinderen, honden en bagage éérst door de poortjes! En wel nu!”
Het is de laatste zonnige herfstdag, dus we nemen de nieuwe metro en De Hoek is ons doel. De hond gaat natuurlijk mee en m’n moeder is ook van de partij. Oma dus. Ze is moe want slecht geslapen en de neefjes zijn aan het etteren. Ze staan iets te bij de poortjes te bekokstoven. Ik neem de leiding. “Bejaarden, kinderen, honden en bagage éérst door de poortjes! En wel nu!” beveel ik maar mijn familieleden. Met een glimlach volgen ze mijn instructie op.
De metro komt snel en ruikt lekker nieuw van binnen. De neefjes raken direct in een heftig conflict verwikkeld: wie mag wáár zitten en wie mag dan Gerrit op schoot. De hond ziet het met lede ogen aan. Ik bepaal dat ieder neefje de hond 9 minuten op schoot mag, cijfer onder de tien raden voor de volgorde. De vrede is hersteld.
Het eerste deel van de rit is als vanouds en bovendien in het donker. De neefjes vormen weer een bondgenootschap.
“Ferrie…?” zegt er één met een lief stemmetje, terwijl de andere zitten te gniffelen, “…jij hebt een snor hè?”
“Euh ja, hoezo?”
De neefjes kijken elkaar aan, halen tegelijk adem, en schreeuwen simultaan “ECHT LELIJK!” om in schaterlach uit te barsten.
De passagiers uit de randgemeenten zijn intussen druk bezig met hun reisbeleving. “Hij rijdt heel soepel!” zegt een Vlaardingse vol bewondering over het nieuwe vervoermiddel. “Hij trekt ook lekker snel op” antwoordt haar echtgenoot, duidelijk onder de indruk van de spurt die de metro neemt, als ie eenmaal op het nieuwe spoor komt.
Als we Vlaardingen voorbij zijn, probeer ik de rit een educatieve dimensie te geven. “Zie je die dijk daar?” doceer ik m’n neefjes, “…als die dijk doorbreekt, dan komt héél Nederland onder water te staan!” Neefje 1 blijft stoïcijns in z’n Donald Duck-pocket staren. Neefje 2 kijkt me verveeld aan: “Half Nederland bedoel je.” Bij Maassluis onderneem ik een nieuwe poging. “Zie je dat enorme kraanschip!?” roep ik enthousiast terwijl ik op de Thialf wijs. Neefje 3 vraagt: “Kun je daaruit drinken?” Neefjes 1 en 2 concentreren zicht op het aaien van hond.
Het ontvangstcomité in Hoek van Holland bestaat uit 5 gemaskerde mannen in asbest-pakken
Het ontvangstcomité in Hoek van Holland bestaat uit 5 gemaskerde mannen in asbest-pakken, druk bezig om de viskraam naast het station te ontmantelen. “Even je adem inhouden, jongens!” De badplaats moet nog flinke stappen zetten op het gebied van gastvrijheid. Dat blijkt ook in de Torpedoloods. Het historische pand, conform het stijlconcept ’tikkeltje hoerig’ getransformeerd tot café/resto/hotel, heeft onwijs veel potentie, maar het personeel heeft er duidelijk geen zin in.
Neefje 1 informeert of er ook cassis is van het merk Fanta. “We hebben alleen normále Fanta en normále cassis,” antwoordt de serveerster geërgerd, “géle Fanta en gewóne cassis”. Hilariteit alom als er toch cassis van het merk Fanta op tafel verschijnt. “Wat is dit dan?!” gillen de neefjes. “Dat is geen Fanta. Dat is cassis. Er staat alleen Fanta op” aldus de bediening.
Het volgende programma-onderdeel is een tochtje met de Fast Ferry naar de Maasvlakte. Het personeel is in een vorig leven clown geweest. We worden met een jolig “Wwwwwwelkom allemaal! Wat gezéllig, al die mensen!” ontvangen, alsof ze normaal gesproken alleen stukgoed overvaren.
“Zien jullie die grote roze containerboot daaro?! Weet je hoe wij die noemen in de haven?!? De HOMEAU-BEAUT!”
De matrozen zijn hartverwarmend klantgericht. Ze geven inside information over de haven, waar de Spido nog een puntje aan kan zuigen. “Zien jullie die grote roze containerboot daaro?! Weet je hoe wij die noemen in de haven?!? De HOMEAU-BEAUT! En er is er ook nog een met vier bolluh, die noemen we de TIETENBEAUT!”. De neefjes luisteren ademloos. Ook varen we rakelings langs de befaamde Maasvlakte-zeehonden (maken niks los bij Gerrit) en we leren dat zeebaars houdt van lekker warm industriewater.
Over vis gesproken: in het Vispaleis stillen we de hongerige neefjesmagen. Het grootste deel van de mixed fish schotel is goed binnen te houden, maar de calamares zijn erg slapjes. En dan zijn er nog langwerpige oranje entiteiten met een bedenkelijke sponzige textuur. We concluderen dat het gebakken zeehondenpiemels moeten zijn. “Ook zonde, dat die zeehond alleen voor z’n piemel wordt doodgemaakt,” filosofeert neefje 2. Ik stel hem gerust dat je van de vacht van de zeehond ook mooie jasjes kunt maken. Gerrit eet de zeehondenpiemels met smaak op.
Tenslotte spelen we met de hond met de bal op het strand. Dan richting de bus terug naar het station. Voordat de metro daadwerkelijk tot aan het strand rijdt zijn we nog wel een paar jaar verder. Het is druk op de boulevard. In het voorbijgaan spot ik een oude scharrel van Grindr – ook met z’n hond. Die heb ik al meer dan een jaar niet gezien.
Eenmaal in de metro blijkt er een slak mee te liften. Op m’n moeders jas. We zetten ‘m uit bij station Coolhaven. Gemigreerd van Hoek van Holland naar Rotterdam west, dankzij de Hoekse Lijn. Ik krijg een bericht van de oude Grindr-scharrel: “fijn hè, dat die metro eindelijk rijdt.”
Even een reactie van de oma. Na afloop van het uitje vroeg ik de jongetjes wat ze het hoogtepunt van de dag vonden. Het antwoord luidde: “met Gerrit en de bal op het strand spelen”
Ga je met je cultureel historische bedoelingen….
De aanwezigheid van de hond was inderdaad essentieel voor het slagen van het uitje.
Neefje 3 ging sowieso alleen mee op voorwaarde dat Gerrit erbij was, dat vergeet je er nog bij te vertellen.
Om te reageren moet je ingelogd zijn. Inloggen kan je hier. Als je nog geen account hebt meld je nu aan als supporter of maak hier een gratis reageerdersaccount aan.