Rotterdam hééft een dikke vette status op architectuurgebied en dat mag een gemeentelijke Architectuurnota best benadrukken. De vraag is natuurlijk wat er in staat. Ik loop hieronder door de vijf hoofdstukken van de 30 pagina tellende tekst – maar eerst even terug in de tijd.
Want wat is dat eigenlijk, architectuurbeleid? De voorganger van deze nieuwe Architectuurnota stamt uit 2010, en werd vergezeld door de uitreiking van de eerste Rotterdam Architectuurprijs. De hausse van 25 jaar stimuleringsbeleid voor architectuur, grote architectuurprojecten en bakken met geld, was toen in 2010 pijnlijk ten einde gekomen door de financiële en vastgoedcrisis. Veel Rotterdamse bureaus sneuvelden. En degenen die het hoofd wel boven water hielden, gingen mee in de al ingezette internationalisering. Tot overmaat van ramp draaide Halbe Zijlstra met zijn cultuurbezuinigingen het NAi de nek om, dat sinds de opening in 1993 de status van Rotterdam als architectuur(hoofd)stad had bevestigd.
Het architectuurbeleid van Rotterdam is een prima manier om na deze zware jaren opnieuw investeringen in architectuur te legitimeren. Er zijn ook voldoende urgente maatschappelijke opgaven waar ontwerpers een bijdrage aan kunnen leveren. Tegelijkertijd hebben de politiek (Woonvisie, 2016) en de economie (grote investeringen vanuit de vastgoedmarkt) de omstandigheden voor architectuur behoorlijk gewijzigd. Ook de kennisontwikkeling in de architectuur en stedenbouw heeft in tien jaar niet stilgestaan.
Met de komst van een nieuwe Architectuurnota is er niet opeens veel geld en er staan ook niet direct legers ambtenaren klaar om de gestelde doelen uit te voeren. Toch kan deze nota dienen om partijen in de stad aan te spreken op hun ambitie en om te verbinden. Hoe ziet het beleid eruit en op welke manieren wil de gemeente het belang van architectuur te onderstrepen?
