De Kaap gekaapt

Pionierende ondernemers zoals zij maakten Katendrecht populair. Met liefde en hard werken, betoogt Eelkje Christine Bosch. “Nu zien we vastgoedontwikkelaars lachend ervandoor gaan met wat wij hebben neergezet en zijn wij de dupe van nieuwe, onbetaalbare huren.”

In een hoek van de Fenix Food Factory heb ik, samen met mijn man Folco, sinds juli 2015 een eigenwijze zelfstandige boekhandel. Wat ik doe, en de mensen om me heen, daar word je niet rijk van. We zijn op Katendrecht gaan zitten uit liefde voor die gekke plek. We doen waar we goed in zijn en waar mensen blij van worden. Onze klanten zijn mensen uit de omgeving en de leukere toeristen. We voelen ons thuis tussen de ondernemers in de Fenix 2: zij maken kaas, bier, brood, geven dansles. Een plek om je in je eigen buurt thuis te voelen of inspiratie te vinden. We halen mensen naar deze wijk en proberen er te zijn voor de mensen die hier al waren.

Totdat de stenen rondom het culturele hart van Katendrecht verkocht werden door de gemeente, aan Stichting Droom en Daad die plannen heeft voor een museum over landverhuizers en een plek voor “creatieve, culinaire en culturele activiteiten”. Mooie plannen, echt waar. Maar wij – van pioniersrestaurant Paul Posse en de Fenix Food Factory die er al sinds mei 2014 zit, tot de ondernemers die er later nog bijkwamen – mogen het nu verder zelf uitzoeken. Blijkbaar vindt diezelfde gemeente die Katendrecht voorbij zag komen in de Lonely Planet en The Guardian, het niet nodig om de hardwerkende huurders van hun ooit vervallen pand nog te belonen. En die mooie nieuwe eigenaar? Die negeert voor het gemak al die ondernemers die de buurt zo aantrekkelijk voor ze maakten.