Op Coolhaveneiland lijkt de ‘intelligente lockdown’ goed te werken. De crisistoestand brengt de volkswijk terug, zoals Ferrie Weeda die zich van vroeger herinnert. “‘Gaat het goed met jullie?!’ schreeuwt een vrouw naar me, van drie hoog.”
Tegelijk met de coronavirusuitbraak groeit het aantal hardlopers exponentieel. Er zijn echte pro’s bij, die ingewikkelde strekoefeningen uitvoeren bij de fietsenrekken. Het biedt een welkome afwisseling bij het naar buiten staren. Want na twee weken in semi-isolatie ben ik wel uitgekeken op mijn overburen. Ik kan de klok gelijkzetten op hun thuiswerk-ritme en ook hun privé-besognes bieden weinig verrassends meer – of het moet zijn dat overbuurjongen I. plotseling z’n snor heeft afgeschoren. (Waarom toch, I.?)
Vanavond moet ik ook maar gaan hardlopen. De corona-kilo’s tikken aan sinds de gedwongen sluiting van het zwembad. Maar eerst staat een lange wandeling met de hond op het programma. Ik prijs me gelukkig: drie keer per dag heb ik een alibi om naar buiten te gaan. Ik besluit m’n korte broek aan te doen – gewoon omdat het kan, omdat ik nog naar buiten mag. Het is rokjesdag in tijden van corona.
Het voordeel van het uitlaten van de hond is, dat je vanzelf voldoet aan de nieuwe norm: Gerrit trekt aan de riem dus markeert automatisch anderhalve meter afstand tot omstanders. De buurthonden onderling hebben overigens weinig boodschap aan social distancing – en dat hoeft ook niet. “Ja! Dat is z’n leuter, Lola!” roept een baasje bemoedigend, terwijl zijn hondje vrijpostig Gerrits genitaliën besnuffelt.
Tegen een staalblauwe lucht vliegt een traumahelicopter met een verse IC-patiënt voor het Erasmus MC. Even los van de droevige oorzaak: zulke heldere, scherpe luchten heb ik nog nooit gezien in Rotterdam. Ik blijf me erover verbazen. Nauwelijks luchtvervuiling, geen vliegtuigstrepen… de lucht is zo schoon dat ik zelfs minder last van allergie heb.
Op Coolhaveneiland lijkt de ‘intelligente lockdown’ van premier Rutte prima te werken. Buren voeren onderlinge gesprekken vanaf hun balkons, op veilige afstand. Er hangen ook opvallend veel mensen uit hun raam. Wat nou gentrificatie en verhipstering? De crisistoestand brengt de volkswijk terug die ik herinner van mijn jeugd. “Gaat het goed met jullie?!” schreeuwt een vrouw naar me, van drie hoog. Het is de moeder van een kleuterklasgenootje, die ik al 30 jaar niet heb gesproken.
Al 3 reacties — discussieer mee!
Wajoo, wat een prachtige column! Grote dank, zeer fijn om te lezen, en om zo meer schoonheid te zien in deze situatie.
Inge, dank voor de fijne woorden! Bij jou (Historisch Delfshaven, red.) voor de deur is het altijd lekker oud Hollandsch donker, met die klassieke straatlantaarns, dus perfecte omstandigheden om sterren te kijken
Heerlijk leesvoer Ferrie, geeft troost en hoop, dankjewel!