Tegelijk met de coronavirusuitbraak groeit het aantal hardlopers exponentieel. Er zijn echte pro’s bij, die ingewikkelde strekoefeningen uitvoeren bij de fietsenrekken. Het biedt een welkome afwisseling bij het naar buiten staren. Want na twee weken in semi-isolatie ben ik wel uitgekeken op mijn overburen. Ik kan de klok gelijkzetten op hun thuiswerk-ritme en ook hun privé-besognes bieden weinig verrassends meer – of het moet zijn dat overbuurjongen I. plotseling z’n snor heeft afgeschoren. (Waarom toch, I.?)
Vanavond moet ik ook maar gaan hardlopen. De corona-kilo’s tikken aan sinds de gedwongen sluiting van het zwembad. Maar eerst staat een lange wandeling met de hond op het programma. Ik prijs me gelukkig: drie keer per dag heb ik een alibi om naar buiten te gaan. Ik besluit m’n korte broek aan te doen – gewoon omdat het kan, omdat ik nog naar buiten mag. Het is rokjesdag in tijden van corona.
Het voordeel van het uitlaten van de hond is, dat je vanzelf voldoet aan de nieuwe norm: Gerrit trekt aan de riem dus markeert automatisch anderhalve meter afstand tot omstanders. De buurthonden onderling hebben overigens weinig boodschap aan social distancing – en dat hoeft ook niet. “Ja! Dat is z’n leuter, Lola!” roept een baasje bemoedigend, terwijl zijn hondje vrijpostig Gerrits genitaliën besnuffelt.
Tegen een staalblauwe lucht vliegt een traumahelicopter met een verse IC-patiënt voor het Erasmus MC. Even los van de droevige oorzaak: zulke heldere, scherpe luchten heb ik nog nooit gezien in Rotterdam. Ik blijf me erover verbazen. Nauwelijks luchtvervuiling, geen vliegtuigstrepen… de lucht is zo schoon dat ik zelfs minder last van allergie heb.
Op Coolhaveneiland lijkt de ‘intelligente lockdown’ van premier Rutte prima te werken. Buren voeren onderlinge gesprekken vanaf hun balkons, op veilige afstand. Er hangen ook opvallend veel mensen uit hun raam. Wat nou gentrificatie en verhipstering? De crisistoestand brengt de volkswijk terug die ik herinner van mijn jeugd. “Gaat het goed met jullie?!” schreeuwt een vrouw naar me, van drie hoog. Het is de moeder van een kleuterklasgenootje, die ik al 30 jaar niet heb gesproken.
‘Oma, blijf sterk!’ staat er op de stoep gekrijt, met de tekst naar een huis gericht
Er heerst een vakantiesfeer in de wijk, maar dan in de postapocalytische versie. De paar mensen op straat genieten zichtbaar van de zon maar lijken zich er een beetje voor te schamen. Vrienden spreken af op kuise afstand, ieder op het uiteinde van een bankje. Stelletjes lopen demonstratief hand-in-hand – alsof ze duidelijk willen maken dat social distancing voor hen niet geldt. Op het plein wordt gevoetbald op afstand, pingelvrij. Ik ben trouwens de enige in de wijk in korte broek.
Dan de stoepkrijt-tekeningen. Dat is een verhaal apart. Kinderen hebben de halve buurt al ondergekalkt met hinkelspelletjes, complete stripverhalen of moralistische teksten over hygiëne. In sommige tekeningen duikt zelfs het corona-virus als ☼-vormig krijtfiguurtje op. Van één tekst op een stoep moet ik even slikken. ‘Oma, blijf sterk!’ staat er, met de tekst naar een huis gericht. De oma in kwestie stapt toevallig net naar buiten als ik langsloop. Ze voelt zich bijna betrapt. “Ik moest even naar buiten. Maar afstand houden hè. En vaak handen wassen. Heel vaak. Kijk, er zit bijna geen vel meer op m’n handen!”
Het virus brengt de buurt nader tot elkaar, zo lijkt het. Op veilige afstand dan. Een thuiswerkende buurtgenoot snelt naar z’n raam als ik met de hond passeer. Afleiding! Hij biedt door het open raam een kop koffie aan, die hij aanreikt op het skateboard van z’n dochter. Vindt ‘ie een leuke grap. Samen bespreken we ‘de toestand’. Hij achter zijn raam, ik buiten op de stoep. Het gesprek ontaardt al snel in dystopische fantasieën: Coolhaveneiland – we zetten de bruggen open en maken er een quarantaine-eiland van! Een leprozenkolonie anno 2020!
Bij het afscheid krijg ik een bakje vers gemaakte nasi mee: “M’n vriendin heeft er net in getuft. Dat is haar strategie voor alleenheerschappij op het eiland!”
’s Avonds maak ik mijn hardlooprondje rond de Coolhaven. De nasi boert een beetje op, maar dat mag de pret niet drukken. De duisternis is over de stad gevallen en het eiland ligt er vredig bij. Terwijl ik over de kades ren besef ik plotseling: ‘isolatie’ is afgeleid van ‘eiland’. Coolhaveneiland is de uitgelezen plek voor de quarantaine-ervaring.
Op de drijvende vlonder in de Voorhaven doe ik rek- en strekoefeningen, gevolgd door push-ups en sit-ups. Na de 20e sit-up plof ik uitgeput achterover, op m’n rug op de vlonder.
En dan gebeurt het.
In de kraakheldere, diepzwarte hemel zie ik duizend sterren. Zoveel sterren heb ik in Rotterdam nog nooit gezien. Dankzij de schone lockdownlucht. Het is waanzinnig.
Hoe schrijnend ook, het virus brengt buren én sterren dichterbij. Niet binnen handbereik. Wél dichtbij. Een troostrijke gedachte.
Heerlijk leesvoer Ferrie, geeft troost en hoop, dankjewel!
Wajoo, wat een prachtige column! Grote dank, zeer fijn om te lezen, en om zo meer schoonheid te zien in deze situatie.
Inge, dank voor de fijne woorden! Bij jou (Historisch Delfshaven, red.) voor de deur is het altijd lekker oud Hollandsch donker, met die klassieke straatlantaarns, dus perfecte omstandigheden om sterren te kijken
Om te reageren moet je ingelogd zijn. Inloggen kan je hier. Als je nog geen account hebt meld je nu aan als supporter of maak hier een gratis reageerdersaccount aan.