De kapper waar we tijdelijk met onze boekhandel bij inzitten moest dicht – die hele branche mag niet meer werken nu – dus we hebben ineens de zaak voor onszelf. Het meeste dat we nu verkopen, bezorgen we. Een paar keer per dag komt een klant behoedzaam rondkijken. Door de briefjes met strenge regels hebben we het gevoel onze klanten weg te jagen, of te wantrouwen. Het is een raar gevoel.
Nu we maatregelen treffen om de verspreiding van het virus tegen te gaan staan er, voor mij, twee dingen op het spel: geld en het voortbestaan van een van de belangrijkste dingen in ons leven. Mijn zaak.
Niet elke ondernemer denkt er zo over, natuurlijk. Als je meerdere bedrijven hebt, of heel veel werknemers, zal het misschien allemaal wat minder persoonlijk zijn. Maar ik denk nu even aan mijn soortgenoten. Degenen die hun best doen om nog wat omzet te draaien, op een veilige manier in contact te blijven met hun klanten, en hopen dat dit niet te lang duurt. We durven niet eens precies uit te rekenen hoe lang te lang is. Ondernemen is van ‘gewoon zwaar maar geweldig’, een wrange strijd geworden. En we weten nog niet of we die gaan winnen.
De klanten denken nu nog aan ons, maar hoe lang houden we deze positieve houding, waarmee we ze aan ons blijven binden, nog vol?
Uiteraard is het belangrijkste onze gezondheid. De gezondheid van de mensen om ons heen. De staat van de wereld. Natuurlijk werkt zorgpersoneel nu nog veel harder. Maar: als wij ziek worden, het coronavirus krijgen, ligt ons bedrijf stil. Als ons bedrijf stil ligt komt er geen geld binnen. En als wij stil liggen, zien we onze winkel, ons café, ons restaurant, ons podium, langzaam afbrokkelen. De klanten denken nu nog aan ons. Maar hoe lang houden we deze positieve houding, waarmee we ze aan ons blijven binden, nog vol? En moeten we ons gaan afvragen: als dit kapot gaat, hoe gaan we dan verder?
Juist de ondernemers die geen maximale winst uit hun bedrijf haalden omdat ze de inhoud belangrijker vonden, of die eerlijke prijzen belangrijker vonden. Degenen die voor een doelgroep waren die niet veel te besteden heeft, in een wijk die niet zo rijk is als sommige andere. Juist die ondernemers die zoveel bepalen en zorgen dat Rotterdam een bijzondere stad is, hebben het nu moeilijk.
Er zijn ook zeker ondernemers die hun schouders eronder kunnen zetten en dit maanden volhouden. Er zijn ook steunmaatregelen vanuit de overheid, al heeft niet iedereen daar recht op. En toch helpen die bijdragen niet altijd genoeg. Ze helpen maar even, en niet tegen de onzekerheid, tegen de angst om ziek te worden of tegen de vermoeiende, bizarre wereld die dit nu is, die deze stad nu is. Ze maken niet dat je straks ineens weer genoeg klanten hebt.
Het is prachtig dat de overheid inspringt, en sommige ondernemers zullen daar ook mee gered zijn. Maar laat ik eerlijk zeggen: mij valt het zwaar. Misschien ben ik een uitzondering, maar ik vrees dat de stad er anders uit gaat zien en dat er mooie zaken gaan verdwijnen, hierdoor. Misschien beginnen mensen weer iets nieuws, maar dat zal niet altijd gaan. Dat is een gek idee.
De kapper mág haar beroep niet meer uitoefenen. Het fijne restaurantje, waar we zulke heerlijke roti konden halen is voorlopig dicht en doet geen afhaal. Blijkbaar was dat voor hen nu onvermijdelijk. De bloemist waar ik graag binnenliep om een paar takken of bloemen uit te kiezen, werkt alleen nog op bestelling. De bakwinkel aan het plein is open, maar leeg. Bij het Thaise restaurant kun je alleen nog afhalen.
Het gaat niet alleen om die bestelling, het is een bouwsteentje om vertrouwen te blijven hebben in de toekomst
Wat ik daarmee wil zeggen? We doen allemaal wat nodig is, wat mogelijk is, wat noodzakelijk is. Dus: heb begrip voor de ondernemers die het niet aankunnen om open te blijven of door te werken, en zoveel mogelijk op bestelling doen. Én heb ook begrip voor de ondernemers die wél hun zaak open houden, zo lang het mag, omdat ze het zich niet kunnen veroorloven helemaal dicht te gaan. We hebben jullie nodig, Rotterdam!
Help de ondernemers die Rotterdam voor jou tot een fijne stad maken deze crisis door. Met af en toe toch een aankoop bij ons, een reactie op onze online berichten, of misschien een donatie naar je vermogen. Bestel een maaltijd om af te halen bij je favoriete restaurantje. Koop iets lekkers bij die mooie delicatessenwinkel in plaats van de supermarkt.
En grijp niet naar bezorgapps of grote webshops maar neem digitaal contact op met de plekken die je wilt steunen en bestel iets waar je blij van wordt! Een kledingstuk, een fles wijn, een stuk kaas, een boek… Het gaat niet alleen om die bestelling, maar het is voor ons een bouwsteentje om vertrouwen te blijven hebben in de toekomst. Een gebaar dat ons de energie geeft, om van deze situatie het beste te blijven maken.
Ik ben geen ondernemer maar ik kan de zorgen van Eelkje goed meevoelen en het is goed dat je nu al anderen in het thema meeneemt. Ik hoop dat Vers Beton snel het thema ‘wederopbouw’ oppakt want ik denk dat er aanleiding is om ‘uit de box’ te denken om een 1,5 meter samenleving mogelijk te maken. Zo zijn bijvoorbeeld schone en niet gebarricadeerde trottoirs van groot belang om elkaar ruimte te geven.
Ferdinand Mertens
Om te reageren moet je ingelogd zijn. Inloggen kan je hier. Als je nog geen account hebt meld je nu aan als supporter of maak hier een gratis reageerdersaccount aan.