Ik woon al 44 jaar op Zuid. Als baby ben ik in 1975 naar Nederland gekomen. Mijn vader had zich in die tijd, zoals wij Rotterdammers zeggen ‘op Zuid’, gevestigd. En als echte Zuiderling raak je verknocht aan dit gedeelte van Rotterdam, ik woon er nu mijn hele leven. Heb ik nooit de ambitie gehad om te verhuizen uit Rotterdam? Nee, eigenlijk nooit.
Op jonge leeftijd vertrokken veel van mijn vriendjes naar omliggende gemeentes zoals Schiedam. Maar mijn vader had het niet breed, dus wij bleven. De enige keer dat mijn ouders moesten verhuizen, was dat vanwege de sloop van onze woning in de Afrikaanderwijk. En net zoals de meeste Zuiderlingen wilden mijn ouders niet uit Rotterdam Zuid vertrekken. Dus wij bleven in de Afrikaanderwijk.
Nu speelt een verhuizing wederom een rol in mijn verhaal.
In 2018 heb ik mijn intrek in een woning in de Tweebosbuurt genomen. Een sociale huurwoning, op nog geen 200 meter van het huis van mijn dementerende moeder. Zo kan ik in een mum van tijd bij bij haar zijn als er iets is. Mijn nieuwe woning had ik om die reden uitgekozen maar ik heb er helaas niet lang van kunnen genieten.
Binnen een paar maanden na mijn intrek lag er namelijk een brief van de woningcorporatie op de mat: of ik zo vriendelijk wilde zijn om het huis alweer te verlaten. Mijn huurcontract zou worden beëindigd.
Het recht op wonen is namelijk meer dan alleen stenen muren
Gelukkig ken ik enigszins de wetten in Nederland. Na wat ongeloof heb ik besloten om een advocaat in de arm te nemen. Ik weet namelijk dat je als huurder in Nederland goed beschermd wordt.
Veel van mijn medebuurtbewoners – die soms de Nederlandse taal beperkt machtig zijn – hebben ingestemd met het verscheuren van hun huurcontract. Ik vraag me tot op de dag van vandaag af of de woningcorporatie hier geen misbruik van zijn machtspositie gemaakt heeft. Op verzoek van je verhuurder je huurcontract verscheuren? Dat is geen advies, dat ook maar één advocaat hen zou geven. Maar gedane zaken nemen geen keer.
Van de twee rechtszaken die Vestia heeft aangespannen om de ontbinding van het huurcontract te eisen, heeft ze de eerste gewonnen en de tweede verloren. Ze verloor mede op grond van het feit dat bewoners geen enkele rol bij de totstandkoming van de plannen gespeeld hebben.
Daarnaast heeft deze rechter de ontbinding van het huurcontract deze keer – in tegenstelling tot de eerste rechtszaak – ook aan onze grondrechten getoetst. Het recht op wonen is namelijk meer dan alleen stenen muren. Een gevleugelde uitspraak van mijn buurman Edwin tijdens deze rechtszitting was: “ik word een nomade in mijn eigen stad”.
Vestia heeft hoger beroep aangetekend tegen deze bewoners. De stukken hiervoor – de memorie van grieven – hebben wij inmiddels bij het Gerechtshof in Den Haag ingediend. Nu ben ik in de gelukkige omstandigheid dat ik een goede opleiding heb mogen genieten. Door die opleiding ben ik staat om te begrijpen wat in deze memorie van grieven staat.
Maar soms is onwetendheid ook een zegen. Ik stond perplex, en woede en frustratie waren de gemoedstoestanden die ik onderging, na het lezen van de door Vestia ingediende stukken. Ik zie mijzelf daarin weggezet als één van de vele allochtonen die in deze wijk woonachtig zijn.
En helemaal murw geslagen was ik toen ik erachter kwam dat niet alleen mijn etnische afkomst de reden was voor mijn gedwongen vertrek, maar ook mijn inkomen. “Veel mensen zitten in een sociaal-economisch kwetsbare positie” en “Negatieve associaties bij de wijk: allochtonen”, schrijft Vestia namelijk als motieven om de herstructurering van de wijk te onderbouwen.
Het kwam voor mij als een grote schok. Mijn huis en andere woningen moeten worden gesloopt om plaats te maken voor zogenaamde ‘sociale stijgers’. Dat zijn mensen die een klim op de sociale ladder gemaakt hebben. Zij hebben het voorrecht gekregen om de nieuwe bewoners van de Tweebosbuurt te mogen worden. Zulke privileges zijn jammer genoeg niet voorbehouden aan de huidige bewoners die jaar in jaar uit de buurt leefbaar gehouden hebben.
Net als zovelen in Nederland heb ik discriminatie aan den lijve ondervonden, nadat ik verschillende keren aan de deur van een discotheek geweigerd werd. Maar dat namen we voor lief. Je wist niet beter. Je wist dat het kon gebeuren dus je stelde je eropin. Gediscrimineerd word je toch op basis van je huidskleur, seksuele geaardheid of geloof? Maar toch niet op basis van je inkomen?
Net zoals ik mij toen erop instelde om bij een discotheek geweigerd te worden, stel ik mij er nu op in dat ik over een tijd mijn huis uit moet
Het kan toch niet zo zijn dat je welstandsniveau ervoor kan zorgen dat je je huis uit moet om plaats te maken voor iemand met een dikkere portemonnee? Dit zijn de vragen die mij nu in de nacht wakker houden.
Niet alleen ik moet dus vertrekken, maar nog 534 andere huishoudens. Mensen die soms hun hele leven lang in deze buurt gewoond hebben en iedereen van haver tot gort kennen. Waar moeten deze mensen heen? De ouden van dagen die leunen op hulp van hun Marokkaanse of Turkse buren?
Er komt een abrupt einde aan de sterke sociale samenhang die kenmerkend voor onze buurt is. Een samenhang die decennialang opgebouwd is. Wat komt er nu van deze mensen terecht? Ook deze vraag houdt mij ’s nachts wakker. Zullen de medewerkers van Vestia en de beleidsmakers van de Woonvisie bij de gemeente zich dit ook afvragen? Ik betwijfel het.
Mijn dochters ondervinden stress van deze verhuisperikelen. De dochter van mijn Turkse buurman heeft last van nachtmerries. En net zoals ik mij toen erop instelde om aan de deur van een discotheek geweigerd te worden, stel ik mij er nu op in dat ik over een tijd mijn huis uit moet.
Ook ik word een nomade in mijn eigen stad. Zullen zij die de dienst uitmaken en oordelen over ons gedwongen vertrek, dit ooit te weten komen? Ik hoop van wel, maar deze hoop is tegen beter weten in. Dit is een waarheid die zij niet wensen te kennen. Lage inkomensgroepen doen er in Rotterdam niet meer toe!
Foto expositie Zuid Woont!
Het beeld bij deze column is van fotografe Joke Schot. Van 22 juli tot 26 augustus exposeert zij in het ‘Paviljoen… aan het Water’ (Brielselaan 157). In haar fotoserie over sociale contrasten op Rotterdam-Zuid laat Schot de contrasten zien tussen de gentrificatie die plaatsvindt in de Tweebosbuurt en de nieuwbouw van Bay House, een nieuw appartementencomplex aan de Rijnhaven. Wat betekent de drang tot opschaling en groei, en het aantrekken van kapitaalkrachtige bewoners naar de stad voor de aanwezige wijken en hun bewoners?
Om te reageren moet je ingelogd zijn. Inloggen kan je hier. Als je nog geen account hebt meld je nu aan als supporter of maak hier een gratis reageerdersaccount aan.