The Writer’s Guide (to the Galaxy) publiceert fictieve stadsverhalen op Vers Beton. Dit keer schrijft Charlotte Lipić over Nelie en Frans, en het onverwacht effect dat de afgelopen periode op hen had.
Pas toen de buurman met zijn kettingzaag de heg verwoestte, wisten Nelie en Frans dat dit voorjaar écht anders zou worden. Natuurlijk was de stad daarvoor al veranderd, ze hadden de beelden op Rijnmond heus wel gezien: een leeg Centraal, het Park afgesloten, alle deuren van de kroegen op de Binnenweg dicht. Maar Nelie en Frans waren daar persoonlijk niet door aangedaan. Zij verkeerden op hun leeftijd al jaren in een situatie die de mensen tegenwoordig quarantaine noemden. Een bezoek aan de supermarkt was sowieso hun enige uitje van de week, waarbij Nelie het praatje met de caissière zo lang mogelijk poogde te rekken. En thuis zaten ze eigenlijk altijd al alleen. Vrienden van vroeger waren doorlopend drukbezet, de buren waren minder thuis dan bij hun banen, en zelfs de postbode voelde geen interesse voor de mensen achter de brievenbus.
Op de ochtend van de kettingzaagaffaire zat het stel onderuit gezakt in hun luie stoelen die tegenover elkaar op de veranda stonden. Zo had Frans aan zijn linkerhand en Nelie aan haar rechterhand vrij zicht op hun bescheiden tuin aan het begin van het bloeiseizoen en konden ze elkaar met hun voeten nog wat kriebelen. Na zestig jaar huwelijk hoefde dat gezoen en gepluk niet meer zo, maar voetjevrijen deden ze daarentegen maar al te graag. Nelie nam een slok uit haar dampende mok koffie. Tegen haar stoel leunde haar wandelstok. Frans aaide afwezig met zijn teen langs haar wreef, terwijl hij een dunne kwast over het papier liet gaan dat in zijn schoot lag. In de woonkamer speelde een videoband af: The Joy of Painting van Bob Ross die hij door de open tuindeuren prima volgen kon.
Nog geen reactie — begin de discussie!