Doemscenario’s verschijnen in mijn dromen: identieke stenen huisjes in keurige rijtjes, kortpittige kapsels in witte driekwartlegging rondom het subtropisch zwemparadijs. Vaders in de centrale hal met hun kinderen op zoek naar Billi de Beer, Kees Konijn, Belle en Blom, of hoe die mascottes van nagenoeg identieke vakantieparken ook mogen heten.
Deze doemscenario’s zijn niet bij toeval in mijn hoofd gekropen. De Gemeente Rotterdam zet Recreatieoord Hoek van Holland namelijk per direct te koop, zo werd op 3 november aan de bewoners aangekondigd. Want het park moet moderniseren. Dat moet een ondernemer doen. En daar hoort in elk geval een zwembad en een centrale hal bij. Schijnt.
Van wie dat moet is niet helemaal duidelijk. Van de huidige recreanten in elk geval niet. Die zijn dik tevreden als ze ‘s ochtends op hun sloffen croissantjes gaan halen bij het winkeltje. Onderweg valt nog wat te zien.
Een wandeling over ‘Het Kamp’ geeft je een inkijkje in ieders persoonlijke smaak. Van strakke tegeltuinen, via bloemenzeeen en pilaren tot beelden van engelen. Iedereen stopt liefde in zijn kleine paradijsje. Op zijn eigen manier en naar zijn eigen smaak. En dat is – als je het mij vraagt – mooier dan een Markthal, een Rotterdam of welk ander icoon ook dat op de internationale lijstjes staat.
Hier is alles te vinden wat je als stad voor je inwoners wilt: kinderen die buiten spelen, sociale cohesie, ouderen die onderdeel zijn van een gemeenschap en naar wie omgekeken wordt, bakfietsen naast Feyenoordvlaggen, nepgras naast een wilde tuin. Joie de vivre, leven en laten leven.
En er is heel veel geschiedenis. Families die al vijf generaties lang herinneringen maken op het kamp. Die opa verblijden door hem in Rotterdam op te halen, om nog een keer de piepers te jassen voor het huisje in ‘De Hoek’ dat hij zelf ooit bouwde. Het breekt je hart als je er aan denkt dat deze families afscheid moeten nemen van deze bijzondere plek.
Het is nog niet te laat om te voorkomen dat het zover komt.
“Wat meeweegt is hoe een potentiële koper bijdraagt aan de plannen om van Hoek van Holland een hoogwaardige vierseizoenenbadplaats te maken”
De Gemeente die nu eigenaar van het park is, geeft aan dat een potentiële koper in zijn bod ook moet meenemen hoe hij om wil gaan met de belangen van recreanten, ondernemers en bewoners. Maar wat betekent dit? En hoe zwaar weegt dit?
Wat ook meeweegt, zo blijkt uit de brief die de bewoners kregen, is hoe een potentiële koper bijdraagt aan de plannen om van Hoek van Holland een hoogwaardige vierseizoenenbadplaats te maken. Ofwel: in hoeverre de inrichting van het recreatieoord bijdraagt aan de wensen van de gemeente als het gaat om het gebied.
Bij de recreanten, bewoners zoals ik, overheerst het gevoel dat hun lot straks in handen van de nieuwe eigenaar ligt. Dat ze maar moeten hopen dat zo iemand het beste met hen voor heeft.
Want wat als die nieuwe eigenaar een dertien-in-een-dozijn vakantiepark beoogt? En park waarin geen plek is voor het etaleren van je eigen smaak, van zelf puzzelen met gratis tegels van de buurman, ongevraagd advies van voorbijgangers als je je huisje staat te verven, een stuk slagroomtaart over de heg omdat je buurmeisje jarig is en samen genieten van de druivenoogst. Een park, zelfs, waar elk weekend andere mensen zijn die niets met elkaar en met de plek hebben.
Als een nieuwe eigenaar de boel wil platgooien en er bungalows voor verhuur voor wil terugzetten, dan is er niets wettelijks dat hem tegenhoudt. Na een jaar (de opzegtermijn van de contracten) mag een nieuwe eigenaar doen wat hij wil. Omdat er geen recht van opstal1 is, krijgen de recreanten in dat geval zelfs niets voor hun huisje. Dus: geld kwijt, sociale contacten kwijt, een deel van de familiegeschiedenis kwijt, paradijsje kwijt.
Er is nu veel onduidelijkheid, bijvoorbeeld over het begrotingstekort dat één van de opgegeven redenen is voor de verkoop. Juist het afgelopen seizoen zijn er behoorlijke investeringen gedaan. Natuurlijk: de kinderen op het park waren blij met de drie onaangekondigde nieuwe speeltuinen, maar vermaakten zich ook prima in de grote zandbak naast de zee. Ook de nieuwe straatnaambordjes zien er mooi uit, maar op de oude was ook nog prima te lezen waar we ons bevonden. Misschien zijn deze investeringen met de beste bedoelingen gedaan, maar dat de begroting van het park niet openbaar is, geeft weinig vertrouwen.
Dan is de brief waarin recreanten op de hoogte werden gesteld ook nog eens heel ongelukkig getimed: drie dagen na de wintersluiting. Sommige mensen hadden op het nippertje de bouw van hun nieuwe huisje afgerond. Klaar voor het volgende seizoen. Kost wat, maar dan heb je in het voorjaar ook wat, was de gedachte.
“Laat de gemeente er bij verkoop streng op toezien dat recreanten op hun plekje mogen blijven en dat deze bijzondere plek niet verloren gaat”
Als je de verhalen moet geloven, struikelen geïnteresseerde kopers al over elkaar en liggen de plannen klaar. De ambtenaar die sinds augustus 2020 is aangesteld om de verkoop vanuit de gemeente in goede banen te leiden, blijkt eerder dit jaar zijn eigen camping verkocht te hebben aan Europarcs. Daar zorgen ‘Beau & Bloem’ nu voor de animatie voor de kinderen.
Dit alles bij elkaar geeft de burger weinig moed.
Dus de doemscenario’s zijn voorlopig niet weg. Laten we hopen dat de werkelijkheid anders is. Dat de verkopende partij, de gemeente, inziet dat een plek als ‘Het Kamp’ gekoesterd moet worden. En dat ze, wanneer ze dat koesteren aan een ander willen overlaten, er bij verkoop streng op toezien dat recreanten op hun plekje mogen blijven en het karakter van deze bijzondere plek niet verloren gaat.
En mocht die nieuwe eigenaar er dan komen, laat dan één ding duidelijk zijn: op ‘Het Kamp’ zijn ook die kortpittige kapsels en witte driekwart leggings van harte welkom. Om eens te proeven van een vakantiepark zoals het ook kan zijn. Gezellig naast hoogblonde getoupeerde coiffures en hippe Susan Bijl-tasjes. Ik hoop van harte dat ik, wanneer ik dan op mijn sloffen croissantjes ga halen, ook hun unieke paradijsjes weer vele jaren mag bewonderen.
Bewoners van Recreatieoord Hoek van Holland zijn een petitie gestart om de verkoop te stoppen of uit te stellen. Die is hier te vinden.
Jouw Rotterdamse opinie op Vers Beton?
Vers Beton publiceert graag opinies uit de stad, óver de stad. Heb jij een mening over een recente ontwikkeling in Rotterdam, wind je je ergens over op, vind je dat een bepaald geluid moet worden gehoord? Mail je idee voor een opinie dan naar [email protected].
- Het recht van opstal is een zakelijk recht om in, op of boven een terrein dat eigendom is van een ander (in dit geval de eigenaar van het park), gebouwen, werken of beplantingen in eigendom te hebben. ↩︎
Beste Eefje,
Mooi en goed artikel. Advies is: eigenaren-van-huisjes-verenigt u! Niet alleen petities aanbieden. Maar er zijn 100-+ en eigenaren. Ga als VVE of ondernemende stichting met gemeente in gesprek over;
– voorwaarden van verkoop aan private partij en/of
– mogelijkheden van koop door eigen stichting, die de belangen van eigenaren/of huurders verenigt,
Dankjewel Isabelle! Alleen een petitie is zeker niet genoeg. Omdat recreanten werden overvallen door het nieuws van de verkoop en er geen tijd meer lijkt te zijn om in gesprek met de gemeente te gaan, is de petitie een poging om de beslissing op zijn minst uit te stellen om die tijd wel te creëren. En daarnaast natuurlijk om aandacht te vragen voor wat er speelt. De mogelijkheden die jij noemt willen we heel graag onderzoeken. We hopen dat we daar de kans voor krijgen. Bedankt voor de adviezen!
Mooi artikel Eefje! Als ‘kamper’ is het beeld dat jij schetst heel herkenbaar. Ik stel voor om Het Kamp te benoemen tot Cultureel Erfgoed, dat lijkt me zowel vanuit onroerend als roerend goed prima passen. Cultureel Erfgoed wordt tenslotte van belang geacht omdat het huidige generaties een beeld geeft van het verleden en kan bijdragen aan de culturele identiteit. Natuurlijk is alles in beweging, dat is op deze plek ook zo, en daar is ook niemand op tegen. Maar deze plek, dit straatbeeld met een extreme diversiteit, met een sterke vorm van sociale cohesie, waar ook nog eens echte inclusiviteit te vinden is, is goud waard en tegenwoordig zeldzaam, zelfs in de ‘volkswijken’ vindt je dit niet meer terug. Rotterdamser dan hier kan het eigenlijk niet.
Nu maar hopen dat onze huisjes niet als ‘waaibomenhout’ gekapt gaan worden, maar dat we met elkaar naar een duurzame oplossing kunnen zoeken.
Daar sluit ik me helemaal bij aan, Minke. :)
Om te reageren moet je ingelogd zijn. Inloggen kan je hier. Als je nog geen account hebt meld je nu aan als supporter of maak hier een gratis reageerdersaccount aan.