In de lockdown heeft het roemruchte Black Widow zijn deuren definitief gesloten. Het spinachtige logo van rode neon op de zwarte gevel zal niet meer aangaan. Mijn hele zwarte ziel huilt. De winkel was meer dan dertig jaar een begrip op de Nieuwe Binnenweg en een haven voor heel alternatief Nederland.
Ik was dertien en durfde niet naar binnen. De roodgeverfde deuren stonden open en braakten black metal uit, de zonnige straat op. Black Widow was duister, spannend, gevaarlijk. Het was alles dat mijn ouders niet waren. Op de planken langs de matzwarte muren wisselde de doodshoofden zich af met puntlaarzen, hoge hoeden, steampunk-brillen, inklikbare vampiertanden. Het was de enorme omvang ervan die van Black Widow geen winkel maar een wereld maakte.
Black Widow was duister, spannend, gevaarlijk, alles wat mijn ouders niet waren
Ik sloop langs de rekken met gewaden in vele gradaties zwart en rood en zoog de wierookgeur gretig op. Ik durfde geen oogcontact te maken, maar bespiedde iedereen. Van het groepje opgeschoten skaters die kettingen kwamen kopen om aan hun broek te hangen, tot de wit geschminkte gothic koningin die kaarsrecht achter haar naaimachine tulerokken naaide, tot de kassabediende die met witte lenzen in en met zijn tot punten gevijld gebit iedereen toelachte.
En aan het hoofd: Carrie met haar tweekleurige krullenbos. Haar kritische columns verslond ik voordat ik zelf ooit een letter op papier durfde te zetten. Ze was een held op vele manieren.
Dit zou mijn honk worden besloot ik toen, mijn haven. Ik zou hier leven en sterven. Je kon mijn botjes vinden tussen de zilveren sieraden en neonkleurige haarverf. In de Black Widow werd ik meer dan een mollige tiener met een slaapprobleem. Ik werd toen en daar niets minder dan een mogelijkheid. Mijn lichaam werd een theater, een protestgebied, in plaats van het domein van mijn familienaam. Ik kon mijn meningen en voorkeuren in badges opspelden en mijn duistere verlangens vieren in plaats van verbergen. Door Black Widow leerde ik mezelf te laten zien. En niet alleen ik.
Ik herinner me een modeshow georganiseerd door de Black Widow met de koninginnen van de nacht, de prostituees van de toenmalige tippelzone aan de Keileweg. Het was in een loods, zoals veel in Rotterdam in loodsen gebeurde. Het was koud en gruizig en fel uitgelicht. De fluwelen jurken hingen om de frêle vrouwenlijven. Het was prachtig en levensecht.
Black Widow maakte van duisternis licht. Zonder Black Widow blijft Rotterdam een stukje bleker, saaier en braver achter.
Om te reageren moet je ingelogd zijn. Inloggen kan je hier. Als je nog geen account hebt meld je nu aan als supporter of maak hier een gratis reageerdersaccount aan.