Wat begon als een strijd vol goede moed, eindigt voor sommige bewoners uit de Tweebosbuurt in een nachtmerrie. Velen onder ons zijn inmiddels verhuisd. Zij konden de druk van een onleefbare buurt niet meer weerstaan. Te meer omdat bewoners beseffen dat de gemeente Rotterdam en woningcorporatie Vestia nu winnen terwijl zij juist verloren hadden.
Om in voetbaltermen te praten: het staat 4-1 voor de bewoners uit de Tweebosbuurt, maar desondanks zijn de bewoners aan de verliezende hand. Ieder weldenkend mens weet dat dat alleen kan als er sprake is van vals spel. De morele winnaar staat buiten kijf, maar bewoners die pragmatisch ingesteld zijn vinden deze prijs karig.
Wij zien het toch anders. Wij strijden opdat andere buurten niet overkomt wat ons is overkomen. De Tweebosbuurt lijkt nu het kantelpunt te zijn geworden. Dat is de winst die Tweebossers hebben binnengehaald. De slag is weliswaar verloren, maar de strijd is dus gewonnen. Er is veel onrecht in Rotterdam. Dus zal er op vele terreinen strijd moeten worden geleverd. Wij hebben laten zien dat Rotterdammers uit volksbuurten tot veel in staat zijn. Onderschatting kan de beleidsmakers duur komen te staan.
Wat is er gebeurd? Op 19 april 2021 zijn de gemeente Rotterdam en Vestia met de voorbereidingen op de sloopwerkzaamheden van de woningen in de Tweebosbuurt begonnen. Dat druist niet alleen in tegen de geest van het vonnis van 10 januari 2020 en ook de latere vonnissen maar ook tegen de afspraak dat er nog geen onomkeerbare processen in gang gezet worden. In de vonnissen is door de kantonrechter bepaald dat de huurovereenkomsten niet mochten worden ontbonden. Vestia heeft tegen de uitspraken van deze rechters hoger beroep aangetekend en deze zaken lopen nog bij het Gerechtshof in Den Haag.
Alle beloften ten spijt zijn de gemeente en Vestia toch alvast met de sloop van leeggekomen woningen, het weghalen van de vogelnesten en met de kap van bomen begonnen. Wat is het woord van een beleidsmaker nog waard?
De 19e april zal voor altijd herinnerd worden als een gitzwarte dag waarop de Tweebosbuurt alvast een deel van haar glans en historie moest inleveren. De buurt heeft gestreden voor wat zij waard is, maar het was niet genoeg. De gemeente Rotterdam en Vestia kennen haar pappenheimers en weten de juridische procedure vakkundig te omzeilen.
Onze wethouder Bouwen, Wonen en Buitenruimte, Bas Kurvers, wilde eerder niet ingaan op uitnodigingen om in gesprek te gaan. Wij hadden graag de wethouder onze kijk op elementen uit deze zaak willen geven, maar hij vindt dat ongepast omdat de zaak voor de rechter bij het Hof ligt. Hij overlegt wel regelmatig met de verhuurder over onze buurt. Is dat minder ongepast? Nu vragen wij ons af of de wethouder ons wel zal uitnodigen als de zaak niet meer bij de rechter ligt. Hij kan alsnog wat goedmaken als hij ons ‘spontaan’ voor een gesprek uitnodigt.
Rotterdammers moeten inzien dat dit ook hen kan overkomen: als de sloopplannen van het gemeentebestuur doorgaan, zullen nog 12.000 gezinnen moeten verhuizen
De 19e april is een emotionele maar mooie dag geweest. Wij vroegen aandacht en wij kregen die ook. Met deze aandacht willen wij andere Rotterdammers wakker schudden. Het is en wordt tijd dat Rotterdammers ontwaken. Zij moeten inzien dat wat ons is overkomen ook hen kan overkomen. Als de sloopplannen van het gemeentebestuur doorgaan dan zullen nog 12.000 gezinnen met een gedwongen verhuizing te maken krijgen.
De dag begon en eindigde met foto’s van Tweebossers en sfeerimpressies van de buurt. Zwart-witportretfoto’s geprojecteerd op een witte muur. Een muur waarvan de ramen met witte bakstenen zijn dichtgezet, op last van de burgemeester, werd er gezegd. Er zaten krakers in. Mensen die uiteindelijk de woningen vredelievend hebben verlaten. Het beleid van de gemeente en Vestia was en is: liever de woningen leeg dan mensen huisvesten die wanhopig zijn en nog steeds op zoek zijn naar een woning.
Dichters, kunstenaars, muziekkanten, fotografen, iedereen was er. De Tweebosbuurt heeft ook sympathisanten die zij niet kent. Bijvoorbeeld een anonieme twitteraar die met heel veel liefde mooie sfeerimpressies van en voor de buurt maakt. Waarom? Omdat zij de Tweebosbuurt een warm hart toedragen. Niet alleen deze anonieme twitteraar verdient lof, maar iedereen die gedurende die 19e april onze buurt vereerde met zijn of haar bezoek.
En tegelijkertijd leek de Tweebosbuurt leeg, omdat vele woningen leeg staan. Woningen die nog maar ruim een jaar geleden nog met plezier door de mensen bewoond werden. Iedereen voelde en voelt zich nog steeds welkom. Die laatste groep zijn bewoners van elders die de Tweebosbuurt in zijn huidige vorm al in de harten sloot. Zij kwamen en wilden niet meer vertrekken. Een schril contrast met de toekomstige bewoners die woningen veelal als investeringsobject zien en deze van de hand doen alsof zij een tweedehands fiets tegen de maximale prijs verkopen.
Geen gevoel, geen warmte en geen binding met de buurt en toch zijn de toekomstige bewoners in de ogen van de beleidsmakers meer welkom dan mensen die er decennialang wonen. Zij waren loyaal aan de buurt, maar deze loyaliteit werd niet met evenveel loyaliteit vanuit de gemeente Rotterdam en Vestia beantwoord. Nee, zij werd beantwoord met een kil en een harteloos beleid. Geld speelde en speelt nog steeds een belangrijke rol bij deze beleidsmakers. Zij zien niets in sociale cohesie. Dat kun je namelijk niet vermarkten. Ooit een aanbieding gezien van een nieuwe woning die als volgt luidt? “Te koop of te huur: dure woningen in een nieuwe buurt waar de sociale cohesie sterk en belangrijk is!” Wij nog niet. Wellicht komt een marketeer nog op dit ‘slimme’ idee.
Maar deze column is wellicht een der laatste columns en mag niet gezien worden als een klaagzang van verbitterde personen. Het is lastig om niet met weemoed terug te kijken naar onze relatief korte, rijke geschiedenis in de Tweebosbuurt. Wij zullen het toch proberen.
De 19e april is een dag om nooit meer te vergeten en zal de Rotterdamse geschiedenis ingaan als de dag dat de Tweebosbuurt viel. Zij had charmes, zij had liefde, zij had geborgenheid en zij wist ons te raken op plekken waar gevoel nooit eerder geweest was.
De 19e april zal de Rotterdamse geschiedenis ingaan als de dag dat de Tweebosbuurt viel
Dit gevoel werd versterkt door een laatste wandeling door de buurt. Mensen kwamen van heinde en verre om een laatste eerbetoon aan de Tweebosbuurt te brengen. Zij maakten kennis met mensen die strijdbaar waren en blijven. Zij zagen hoe er een hommage aan mevrouw Pelger gebracht werd, een dame op leeftijd die vele van haar leeftijdsgenoten eerder zag vertrekken, omdat de strijd te zwaar werd. Ook zij moet eraan geloven. Ook haar hebben ze kunnen breken. Met pijn moet zij haar woning na 74 jaar alsnog achterlaten.
Mevrouw Pelger is in een woning een paar deuren verderop geboren en dus laat ze een stuk van haar geboorte achter. Een dame die schriftelijk door de advocaat van Vestia belaagd werd. Zij koos voor haar gezondheid, wat natuurlijk heel goed te begrijpen is en toch voelt zij zich nog schuldig. Om dat schuldgevoel weg te nemen en haar te bedanken voor de strijd brachten wij een hommage aan haar. Zij is het gezicht van de strijd van de Tweebosbuurt. Tientallen mensen stonden om haar heen terwijl iemand een speciaal nummer voor haar op een speciale fluit speelde.
Menigeen had een brok in zijn of haar keel, zeker toen er een minuut stilte gehouden werd. Niet alleen ter ere van haar strijd maar ook om de buurt te eren en te gedenken. De buurt zal er straks niet meer zijn. Maar de herinneringen zullen altijd blijven. Herinneringen van blijdschap en verdriet. Bewoners die lief en leed met elkaar deelden. Zij zien iets wat beleidsmakers niet zien. Zullen wij hen ooit nog de ogen kunnen openen? De tijd zal het leren.
Om te reageren moet je ingelogd zijn. Inloggen kan je hier. Als je nog geen account hebt meld je nu aan als supporter of maak hier een gratis reageerdersaccount aan.