Ik gun iedereen zijn feestje. Als een Nederlands of Rotterdams voetbalteam gewonnen heeft, wens ik iedereen zijn vreugdeduik in de Hofpleinfontein. Als het zomercarnaval is, mag iedereen die daar zin in heeft naar hartelust met zijn ontblote bil door het centrum schudden. En nu, met het Eurovisie Songfestival in onze stad, kunnen de vlaggen me niet hard genoeg gewapperd geworden. Douze points, etcetera.
Er klinkt nogal wat kritiek op de gemeente en de enorme uitgave die het Eurovisie Songfestival betekent. Sterker nog, met zijn 22,2 miljoen krijgt het festival meer geld dan het jaarbudget voor cultuur van de zes grootste cultuurinstellingen van de stad bij elkaar. We krijgen er een bonte stoet muzikanten, drag performers en dj’s in één week voor terug. Zelfs koningin Maxima kwam als gast langs om haar initiatief Meer Muziek in de Klas te promoten. Wrang wel dat er tegelijkertijd door het lokale Jeugdfonds wordt gekort op muzieklessen in arme wijken omdat er teveel gebruik van wordt gemaakt. Moet een ster als Afrojack nou echt dik betaald worden met gemeenschapsgeld voor een gastoptreden als kids op Zuid niet eens op een xylofoon mogen pingelen?
Tegelijkertijd is het de schrille werkelijkheid dat feestjes geld kosten. De opruimploegen die de sporen van beschonken supporters moeten uitwissen, de extra verkeersregelaars die voertuigen moeten omleiden, de beveiligers, hamburgerbakkers, frisdrankverkopers en professionele vlaggenhangers moeten allemaal aan de bak, zodat wij hossend en extatisch kunnen rondspringen.
Bezemkasten en opblaasbedden
Pre-Corona rekende Rotterdam zich nog rijk. De ‘investering’ van de gemeente zou ruimschoots terug worden verdiend door de middenstand. Winkeliers droomden al van de drommen koopgrage toeristen en de horeca zag alle uitzinnige fans in glitteroutfits bij hen graag indrinken en aftanken. Ook wij als bewoners keken op Airbnb en zagen dat bezemkasten voor honderden euro’s per week verhuurd werden en telden onze collectie opblaasbedden die we online konden aanbieden, maar helaas, het liep anders.
Het festival is dit jaar grotendeels online te zien en digitaal is niet betaald. Wat rest is een exorbitante uitgave van de gemeente. Wat we er voor terug krijgen is een bont feest via alle schermen thuis. Noem me een wegkijker of meehosser, maar ik ga er van genieten, al was het maar omdat ik al een jaar niet naar een feestje ben geweest.
Om te reageren moet je ingelogd zijn. Inloggen kan je hier. Als je nog geen account hebt meld je nu aan als supporter of maak hier een gratis reageerdersaccount aan.