De lancering van de grote keizerlibel

Het bruine insect is de larve van een grote keizerlibel. De afgelopen twee jaar leefde hij in een vijver tussen vissen, salamanders en allerhande waterinsecten. Vooral in zijn eerste maanden hield hij zich angstvallig schuil tussen de waterplanten. Uit het zicht van al die vraatzuchtige waterbeesten. Niet onverstandig, want de onderwaterwereld is een waar slagveld. Zelf doet de larve daar overigens ook aan mee. 

In die begindagen voedde hij zich vooral met watervlooien. Die zijn belachelijk makkelijk te vangen: in hun onbenulligheid roeiden ze soms zo zijn bek in. Daar groeide hij goed van. Al na een paar vervellingen was hij zo groot dat hij op zoek ging naar grotere prooien. Hij was niet meer bang voor visjes. Zij konden beter oppassen voor hém.

De kaken van de libellenlarve zijn formidabele wapens. Samen vormen ze een vlijmscherpe tang die is voorzien van een pneumatische pomp. Wanneer een nietsvermoedende prooi te dichtbij zwemt, vuurt de larve zijn kaken bliksemsnel voorwaarts om het slachtoffer te spiesen. Het is net een scene uit een scifi-horrorfilm, maar dan zonder aanzwellende muziek. In zijn jeugd heeft de larve zo talloze muggenlarven en duikwantsen omgebracht en opgepeuzeld. Af en toe een kikkervisje.

Die enerverende jeugd is nu voorbij. Het is tijd naar de bovenwereld te klimmen. Behoedzaam beweegt hij zijn kop naar de waterspiegel. In de reflectie komt zijn gezicht naderbij. Hij ziet eruit als een ruimtewezen. Daarom aarzelt hij even voor hij zijn spiegelbeeld met zijn snuit aanraakt. Het is alsof hij zijn jeugd vaarwel kust wanneer hij door het wateroppervlak breekt. 

Vanaf nu is hij geen waterdier meer. Hij klautert langs de stengel tot een paar centimeter boven het oppervlak, waar hij bewegingloos blijft zitten. Daar droogt zijn vel op in de stralen van de zon. De huid wordt broos en breekt open bij zijn kop en over zijn rug. Het is tijd voor de gedaanteverwisseling.

Als we enkele uren later weer kijken zien we de larve nog roerloos op de stengel zitten. Maar wie goed kijkt ziet dat het een leeg kostuum is. De werkelijke libel zit nu hoger op de stengel. De transformatie van onderwatersluipmoordenaar naar gevechtspiloot is bijna voltooid. 

Voorzichtig ademt hij lucht. Het bloed stroomt door zijn vleugels terwijl hij wacht tot zijn huid helemaal droog is. Die is nu nog grotendeels groen, maar over een dag of wat kleurt zijn achterlijf helderblauw. Een duidelijk signaal voor iedereen dat dit een grote keizerlibel is. Een mannetje.

Het moment van de lancering nadert. Wat zou hij zien met zijn nieuwe ogen? Hoe voelt zijn nieuwe lijf? Zou hij gespannen zijn? We hebben geen idee. Waarschijnlijk is zijn geest niets meer dan een simpel computerprogramma. Al enkele uren nadat hij voor het eerst uit het water sloop, is het tijd voor zijn eerste vlucht. Eerst nog een laatste systeemcontrole. Hij beweegt zijn kop in alle richtingen, strekt zijn poten een voor een en hij trilt onophoudelijk met zijn vleugels. Het lijkt of hij er klaar voor is. Het aftellen kan beginnen. 

De lancering gebeurt in een oogwenk. Zonder eerst te oefenen komt de libel los van de rietstengel met slechts wat geritsel van de papierdunne vleugels. Hij vliegt een paar meter in een rechte lijn en keert dan om met een wijde boog boven de vijver. Als hij weer boven het riet vliegt, hangt hij stil in de lucht als een helikopter. 

Onder zich ziet hij het lege huidje van de larve die hij net nog was. Hij kijkt naar zijn vroegere ik. Dan vliegt hij langzaam achteruit. Vanaf nu is de lucht zijn domein en hij zal heersen met ijzeren hand. Hij draait en zet koers in de richting van een wolkje boven de vijver dansende muggen. Die stuiven in paniek uiteen. Ze dachten juist van hem verlost te zijn.