Ik ben een vrouw met een lijf. We vinden nogal veel van zo’n lijf. Dat van ons en dat van anderen. Soms is het bijna geen lichaam meer te noemen, maar eerder een projectiescherm. Van verlangens, afkeer, trends en filmscènes. Een vrouwenlijf is zelden van zichzelf.
Ik ben zeven jaar geleden mijn professionele schrijfcarrière begonnen op Vers Beton met een stuk over seksuele straatintimidatie. Daar kwam een voorstelling voor John Buijsman uit voort en werd gebruikt om uit te citeren voor het sisverbod. Rotterdam was de eerste stad die ongewenst seksuele opmerkingen strafbaar stelden en een stopapp maakte om daar makkelijk melding van te maken. En hoewel er weinig mensen op de bon geslingerd zijn, heeft het een geweldige waarschuwingsfunctie.
Terug naar dat lijf. Sinds de hitte, zwem ik met mijn hond in de Kralingse Plas. We gaan vroeg, voordat de kleuters de waterrand bezetten met hun plastic schepjes en de walmende barbecues, vol halfrauwe drumsticks die mijn hond kan snaaien, zijn aangestoken.
De mannen van de Roteb ruimen de zomerresten van gisteren op. Meloenschillen, energydrinkblikjes, vergeten zonnehoeden verdwijnen in hun vuilniswagen. Ik waad het water in en dat duurt lang. Die Wim Hoff-trend heeft bij mij nooit doorgezet. Mijn hond doet zijn konijnensprongen om mij heen. De druppels glijden van zijn krulvacht af en ik zet door, doe mijn eerste baantje.
Dat lijf van mij is dit jaar gezond door gekomen en daar ben ik dankbaar voor. Met vijf quarantainekilo’s extra zit mijn bikini te strak op een goede manier. Wulps is het woord. Ik heb geen zin een nieuwe te kopen, dat gewicht gaat toch wel zijn gang.
De Roteb-mannen staan inmiddels samengedromd op het strand. Het zijn er zeker twintig. Ze staan in een kring met hun zakken en grijpers. Een voorman spreekt ze toe. Ik kom het water uit en ik zie de film via hun ogen beginnen. We zitten in die James Bond-scène met Ursula Andress. Ze komt het strand op gelopen en houdt een mes vast. Dr. No. Ik glimlach, recht mijn rug en zet me schrap.
‘Dag mannen,’ zeg ik met mijn laagste stem.
‘Dag mevrouw,’ zegt de voorman wat voorzichtig, om, vlak achter mijn rug in zijn gewone mannenstem door te gaan: ‘Ja, ik denk maar zo: ik zeg maar niks meer.’
‘Voordat je het weet staan ze weer op hun achterste poten,’ maakt een collega het af.
‘Krijg je van alles over je heen,’ zegt een derde.
Instemmend kijken ze me na, maar durven niks te zeggen. Dit is vooruitgang, prent ik mezelf in. Vroeger was het ongemak alleen van vrouwen. Nu is het ongemak van iedereen.
Om te reageren moet je ingelogd zijn. Inloggen kan je hier. Als je nog geen account hebt meld je nu aan als supporter of maak hier een gratis reageerdersaccount aan.