Na een jaar met bijna geen lessen, geeft Iddo Drevijn een feest voor Phileine (14) en haar klasgenoten van het speciaal onderwijs. Basia Dajnowicz hoelahoept mee en komt terug als een zacht eitje, door de openheid van de tieners.
Sophie van veertien stapt met grote passen op de hapjestafel af, waar drie jongens stoer staan te ginnegappen. “Ove, ik hou van jou. Ik hóu van jou, Ove!” De jongens lachen, Ove duikt achter de tafel en maakt zich uit de voeten. Sophie*, die zojuist haar dappere liefdesverklaring deed, kijkt stralend om zich heen. Twee meiden kijken giechelend toe vanaf hun bankje. Een klasgenoot rent joelend en hijgend op de tafel af om een flesje limo te drinken.
Het schooljaar is voorbij en dat moet gevierd worden. Ook als je op het Voortgezet Speciaal Onderwijs (VSO) zit, en ook als je het afgelopen jaar eigenlijk bijna geen les hebt gehad.
Zo’n elf kinderen van elf tot vijftien jaar rennen, hangen, dansen door een enorme boerderijtuin aan de Delftse Schie. Een stuk of acht volwassenen houden de boel in de gaten. Sommige kinderen kun je makkelijk met rust laten, andere hebben continu een paar ogen nodig. In het gras liggen kleden, een grote werktafel is bedekt met bloemen en straks gaat het kampvuur aan. Uit de boxen klinken rustgevende klanken. Nog even.
Het breedlachende middelpunt van vandaag is Phileine (14), bijnaam: Aad, naar haar eerste woordje. Zij geeft het feestje na een behoorlijk miserabel jaar. Scholen bleven dicht, online onderwijs gaat niet goed met de doelgroep van het speciaal onderwijs, en de paar A4’tjes huiswerk die ze hadden meegekregen waren niet bepaald prikkelend of uitdagend. Van een middagwandeling in het bos om vogeltjes te kijken leerde ze meer, zullen we maar zeggen. Het was voor niemand makkelijk, 2021, maar deze kinderen kregen heel weinig aandacht.
Al één reactie — discussieer mee!
Mooi stuk, Bas – en prachtige sfeertekening!