Tot in ieder geval 13 augustus zijn de clubs dicht en gaat het festivalseizoen op slot, de coronacijfers stijgen. Melancholisch word je er van.
De vrijdagochtend na dit desastreuze nieuws spreek ik af met een vriend van mij. We lopen zwijgend langs de Bergsingel. Ik denk aan dat ene nummer van Gerard Cox over die mooie zomer die alweer voorbij is. Die zomer waar we maandenlang naar uit hebben gekeken. Ha, daar is-t-ie dan, de zomer van een eeuw. Hij duurde welgeteld twee weken.
We praten over onze bezoekjes aan de teststraten, over een koppel dat in de rij stond voor ‘testen voor toegang’ met een baby in de buggy. “Papa en mama gaan uit dit weekend.” Er stond die ochtend nog steeds een enorme rij voor de nét geopende testlocatie bij het politiebureau achter Hofplein. Ik begin over gevaccineerde bekenden die nu toch corona hebben omdat ze zijn gaan “dansen met Janssen”. Want we mochten ’s ochtends vaccineren en ’s avonds naar de club, ondanks dat iedereen wist dat hier minstens twee weken tussen moest zitten voor de veiligheid.
Een gevoel van machteloosheid en onrechtvaardigheid, leidend bij de reacties en gebeurtenissen van de afgelopen 1,5 jaar, laait weer op. Waar het nachtleven in Rotterdam eindelijk stappen leek te maken dankzij de vorming van de n8w8 en de aangekondigde uitgifte van tien nieuwe 24-uursvergunningen, neemt nu de druk weer toe. Voor artiesten, organisatoren, medewerkers en bezoekers, is het nieuws een extra klap in het gezicht, van een sector die voor corona al op zijn knieën zat.
