In deze vakantieweken schrijven Vers Beton-redacteuren over hun zomer. Teun van den Ende deelt herinneringen aan zijn neef, die Rotterdammer bleef in Ede.
Mijn broer en ik wisten niet wat we hoorden: “Bij mij in de straat is er gisternacht geschoten”, zei mijn neef met een mengeling van angst en spanning. “Ik dacht eerst dat het vuurwerk was.”
Dit gewapende voorval speelde zich niet gisternacht af, maar ruim dertig jaar geleden. Mijn neef woonde destijds aan de Graaf Florisstraat, terwijl wij uit Rotterdam verhuisd waren toen ik vier was. We kwamen sindsdien elk jaar in Rotterdam, maar ik wist niet hoe het voelde om in een stad te wonen waar mensen op elkaar schoten. Brrr.
Bijna altijd als ik er langs dat huis fiets, stel ik me voor hoe het moet hebben geklonken. En wat zou het met hem gedaan hebben? Een ding weet ik zeker: hij was oneindig keer meer straat dan ik. Hij deinsde nooit terug voor een woordenwisseling en durfde tussenbeide te springen als er ruzie ontstond, was sterk genoeg om een klap op te vangen en er een uit te delen. Had hij die stoere levenshouding ontwikkeld door de schoten, door zijn jeugd in Rotterdam?
Al één reactie — discussieer mee!
Prachtig!