Mijn broer en ik wisten niet wat we hoorden: “Bij mij in de straat is er gisternacht geschoten”, zei mijn neef met een mengeling van angst en spanning. “Ik dacht eerst dat het vuurwerk was.”
Dit gewapende voorval speelde zich niet gisternacht af, maar ruim dertig jaar geleden. Mijn neef woonde destijds aan de Graaf Florisstraat, terwijl wij uit Rotterdam verhuisd waren toen ik vier was. We kwamen sindsdien elk jaar in Rotterdam, maar ik wist niet hoe het voelde om in een stad te wonen waar mensen op elkaar schoten. Brrr.
Bijna altijd als ik er langs dat huis fiets, stel ik me voor hoe het moet hebben geklonken. En wat zou het met hem gedaan hebben? Een ding weet ik zeker: hij was oneindig keer meer straat dan ik. Hij deinsde nooit terug voor een woordenwisseling en durfde tussenbeide te springen als er ruzie ontstond, was sterk genoeg om een klap op te vangen en er een uit te delen. Had hij die stoere levenshouding ontwikkeld door de schoten, door zijn jeugd in Rotterdam?
Mijn oom en tante verhuisden later met mijn neef naar Ede. Hij wekte bij mij de indruk dat hij niet op zijn plek was tussen de gereformeerde Gelderse kinderen. Maar in plaats van tegenstribbelen, had hij een tactiek verzonnen om ermee om te gaan. Hij had Rotterdam geëxporteerd naar Ede.
Hoe doe je dat? Ten eerste bleef hij onvervalst Rotterdams praten. Zelfs zo herkenbaar dat ik soms het idee had dat hij het erom deed. Ten tweede had hij altijd een weerwoord – hij liet zich nooit zonder slag of stoot aftroeven. En tot slot was hij nooit vies van een beetje spanning; livin’ on the edge. Zo dook hij op vakantie in Curaçao een keer naar een diepte van 50 meter – in zijn eentje.
Een jaar of wat geleden leerde hij motorrijden. Hij zou de straat, die hij zo goed kende, van dichtbij ervaren met 120 km p/h. Hij had wilde plannen: Schotland, Kroatië en Noorwegen zou hij allemaal met de motor gaan verkennen. Maar zover kwam het niet, want een verkeerde stuurbeweging op een weg dichtbij zijn huis in Ede werd hem deze zomer fataal.
Ik dacht aan vroeger, toen mijn neef nog in Rotterdam woonde. Hij zat op de Jan Prinsschool, middenin de stad. In zijn klas zaten kinderen van over de hele wereld. De school maakte in 2009 plaats voor de Markthal en verhuisde naar het gebouw ernaast. De kinderen spelen nu op het dak van dat gebouw en kijken recht de Markthal in.
Op de site van de school ontdekte ik dat Jan Prins zowel marineofficier als dichter was. Hij was een echte ontdekkingsreiziger, vermeldt de website, en voer vaak naar Nederlands-Indië. Zijn gedichten zijn in 1946 gebundeld onder de titel: De stad waar men is kind geweest.
De stad waar mijn neef kind was, heeft hem nooit verlaten. En al was hij 41 toen hij overleed, het kinderlijke verdween ook nooit helemaal uit hem. Rust zacht, lieve Jeroen.
Vaart ge van Sidney of naar Kaapstad,
Naar Kobe of naar Baltimore,
Vaart ge onder alle hemelsbreedten,
Vaart ge alle wereldzeeën door,
Nooit voelt gij u geheel verlaten,
Als hier uw mens-zijn aanvang nam,
Door wat van kindsbeen af u eigen
En lief was. Dát is Rotterdam.
– Jan Prins –
Prachtig!
Om te reageren moet je ingelogd zijn. Inloggen kan je hier. Als je nog geen account hebt meld je nu aan als supporter of maak hier een gratis reageerdersaccount aan.