Bij een koffiezaak op Zuid streek een elegante dame neer, gekleed in duur zwart; ze had een statement-zonnebril die ook bij het lassen op een scheepswerf goed van pas zou komen. Haar vriendin sabbelde aan een vaper. Er gleed een cabrio voorbij met daarin een ouder echtpaar. Ze hadden allebei een wollen baret op: hij een lichtblauwe, zij een roze.
Op een ander terras, iets ten oosten van het centrum, schepte een jongeman op over de enorme verse tonijn van zijn bruiloftsbuffet. Er was ook een echte Japanse chef met een heel scherp mes. Aan mijn andere zijde klaagde een man met roze pinstripe overhemd en slicke suede loafers over de nieuwe voorzitter van de hockeyclub.
De verpoening van Rotterdam is geen nieuws meer – het zal ook vast zijn voordelen hebben – maar regelmatig geeft de stad me het gevoel dat ik in de Bizarro-episode van Seinfeld zit. In die aflevering ontmoet Elaine een vriendengroep die precies het tegenovergestelde is van Jerry & co. De ‘Kramer’ heeft zijn haren gekamd en klopt keurig op de deur, ‘George’ is niet gierig meer, ‘Jerry’ heeft zijn handen weten te leggen op kaartjes voor het ballet. Alles lijkt hetzelfde, maar is 180 graden veranderd.
Elaine verkeert in verwarring én verrukking. Na deze lange lockdownwinter voel ik me steeds vaker als Elaine. Ik kom op plekken die ik herken, maar totaal veranderd zijn. Voorheen relaxte plekken puilen uit, rafelrandjes zijn nu aangeharkte parkjes, alternatief werd hotspot, underground werd normcore.
Het barretje waar de tonijnman zat te borrelen lag in een straat die tot voor kort bekend stond als een culinaire Bermudadriehoek. Niets, maar dan ook niets had je daar te zoeken als je trek had. Nu eet je er Japanse cakejes en is er een coffee academy geopend waar ze ook wielrenspullen verkopen.
De bizarro-wereld blijkt helaas ook de andere kant op te werken. Op andere plekken in de stad verlopen de zaken iets minder voorspoedig. Veelbelovend werd teleurstellend, kleine zaken worstelen voor hun voortbestaan. Zo hebben bijvoorbeeld twee van mijn favoriete Syrische eethuizen -ik had er vijf- de coronaperiode niet overleefd. In de derde was de oven kapot, zodat we platbrood van twee dagen oud kregen – nog in het plastic zakje van de winkel. Het terras had uitzicht op een overvolle vuilcontainer.
Het precieze effect van corona op de horeca moet nog blijken (als die ooit eindigt en/of meetbaar wordt). Maar wat ik wel zie, is dit: grote jongens die elke dag in de krant mochten roepen hoe zwaar ze getroffen werden door de horecasluiting, hebben her en der zaken gekocht en zijn nog groter geworden.
Een stad van twee snelheden, zo beschreef Mark Hoogstad ons Rotterdam al zo treffend in zijn gelijknamige boek. Het is nog steeds van toepassing, en corona voegt aan deze snelheden een turbo-knop toe.
Voor de ondernemers met diepe zakken staat de versnellingsbak van de stad in zijn vijf, anderen krijgen hem maar niet in zijn twee, en bovendien slaat de motor steeds af. Het kleine Surinaamse eethuis bij ons op het pleintje is nog steeds dicht (het briefje op de deur voorspelt niet veel goeds), die budgetvriendelijke Turkse ontbijtzaak is gesneuveld in de Tweebosvernieuwingsdrang en dat sympathieke Chinese streetfoodzaakje op de West-Kruiskade moest verhuizen, omdat de gemeente het pand heeft verkocht.
“Hoe liep dat af met Elaine in de bizarro-wereld?” vraagt u zich misschien af. Na haar eerste verbazing besloot Elaine haar nieuwe vrienden te houden, dat beleefde en ontwikkelde beviel haar wel. Jammer voor haar werd ze op dat moment door haar perfecte vrienden gedumpt: ze had te veel rafelrandjes.
Om te reageren moet je ingelogd zijn. Inloggen kan je hier. Als je nog geen account hebt meld je nu aan als supporter of maak hier een gratis reageerdersaccount aan.