Lang was kraken in Nederland een welbekend middel in de strijd tegen woningnood, met kraakactivisme als integraal onderdeel van de Nederlandse protestcultuur. Na de krakersrellen in de jaren ‘80 nam de populariteit van kraken echter af. De publieke opinie kantelde, maar ook de cultuur veranderde: individuele bezittingen werden belangrijker dan een collectief probleem. In de jaren ‘90 en rond het millennium vonden er nog mondjesmaat krakersopstanden plaats, maar met de nieuwe wet van 2010, die kraken illegaal maakte, en de strenge handhaving die hierop volgde, leek kraken voorgoed een fenomeen uit het verleden.
Maar nu, veertig jaar na de krakersrellen, tijdens de huidige wooncrisis, is er een hernieuwde interesse voor kraken, ook in Rotterdam. Waar komt deze opleving vandaan en hoe ziet die opleving eruit? Wat kenmerkt de nieuwe aanwas? En wat is het verschil tussen het kraken van nu en vroeger?
In 2019 bezette een groep krakers een aantal sloopwoningen in de Tweebosbuurt. Ze werkten samen met de resterende bewoners om de sloop tegen te gaan. “We hebben kraken daarmee wel echt weer op de politieke agenda weten te zetten in Rotterdam”, vertelt Noah, 24 jaar, student aan de kunstacademie en activistisch kraker sinds 2019, toen ze in de Tweebosbuurt trok als kraakactivist.
Sinds die tijd is er ook weer een kraakspreekuur opgezet in Rotterdam, mede door Noah. “Het spreekuur is een plek waar krakers en mensen met interesse in kraken samenkomen en elkaar informeren. Iets dat lang was verdwenen”, vertelt Luna, een 43-jarige kraker, ook betrokken bij het spreekuur, en al in de scene te vinden sinds 2008. Toen verloor ze namelijk haar huurwoning en kon ze nergens anders terecht. Inmiddels kraakt ze in sloopwijk de Wielewaal. “Ik heb geen andere keus, het is dit of de straat”, zegt ze.
