Mustapha Eaisaouiyen is een van de laatsten die nu echt moet vertrekken uit de Rotterdamse Tweebosbuurt vanwege de sloop. Hij beschrijft wat de onvermijdelijke verhuizing, na drie jaar verzet, doet met de bewoners.
Hoewel ik in de Tweebosbuurt kwam wonen om als mantelzorger voor mijn dementerende moeder te kunnen zorgen, is mijn verblijf in de Tweebosbuurt geëindigd in het strijden voor een rechtvaardig en sociaal woonbeleid. Deze strijd heeft mij vele zaken opgeleverd. Kennis, nieuwe mensen, maar vooral: wat sloop van een buurt en specifiek van je huis betekent. Niet in de eerste plaats voor mijzelf maar voor anderen. Ik heb gezien wat sloop van een huis – of beter gezegd een thuis – met iemand kan doen. Kinderen die opgroeiden in een veilige en vertrouwde omgeving en van slag raken, ouderen die sterke heimwee krijgen.
Onze buurt kende veel oudere mensen die nu in de laatste jaren van hun leven elders weer een bestaan op moeten bouwen. Ik zeg moeten, want er zijn ouderen die hun draai elders niet kunnen vinden, soms met alle gevolgen van dien.
Al één reactie — discussieer mee!
Open brief:
Geachte heer Aboutaleb,
Ik ben 72 jaar en heb een hypotheekvrij eigen huis. Op 17 oktober demonstreerde ik mee met het woonprotest in Rotterdam, uit solidariteit. Actief mededogen met een generatie die in de hoek zitten waar de klappen vallen. Waarvan een deel ook letterlijk klappen kreeg van een nerveuze en zo te merken wat agressief opgewonden politiemacht.
Ik heb overwegend jonge mensen gezien die wanhopig en ook boos zijn. Niet enkel over de woonmarkt, maar ook over kapitalistische ontsporingen van onze samenleving. Rondkijkend bij de start in het Afrikaanderpark overviel mij een sterk gevoel van verdriet.
Als ik terugkijk ben ik zeer verontrust over het overheids- en politieoptreden tegen deze demonstratie. Dit optreden was buitenproportioneel. Ik heb middenin meegelopen en heb geen agressie vanuit demonstranten ervaren, wel spreekkoren tegen de voortdurend aanwezige en daarmee provocerende politiemacht.
Het argument van de politie over wapens is discutabel. Eerst sprak de politie over verboden attributen, later over boksbeugels en vuurwerk. Het rechtvaardigt niet een demonstratie klem te zetten op een brug. Indien er enkele mensen vervolgd hadden moeten worden vanwege verboden wapenbezit hadden die aan het eind gericht staande gehouden kunnen worden. Dan vuurwerk. Het ging om siervuurwerk, geen verboden knalvuurwerk. Verder zag ik dat dat pas werd afgestoken nadat de politie een flink deel van de demonstratie had ingesloten.
Het agressieve optreden van agenten toen ik vroeg wat er aan de hand was en waarom ze dit deden was overrompelend en angstaanjagend. Op mijn vraag kreeg ik enkel als antwoord een paar klappen van zowel een geüniformeerde diender als twee uiterst agressieve ‘stillen’. Dit soort optreden ook naar andere demonstranten voedde boosheid bij velen die zich niet in het door de politie omsingelde blok bevonden.
Het verbaast me dat het Rotterdamse bestuur en de politie de woonopstand demonstratie op deze wijze criminaliseert.
Waarom op voorhand een ware legermacht op het Afrikaanderplein posteren? De grote politiemacht en ook het tiental als demonstranten geklede ‘stillen’ deed op voorhand het ergste vermoeden.
Hoe valt dit politieoptreden te rijmen met uw voortdurende pleidooien voor een menselijke samenleving?
Ik ga graag met u desgewenst in gesprek. Een zeer bezorgde burger.
Vriendelijke groet
Wouter ter Braake
[email protected]