Het vaccinatiepaspoort of de coronatest als toegang voor horeca, evenementen en andere publieke ruimtes zorgt voor een bepaalde uitsluiting van groepen in de samenleving. Een deel van de mensen wordt uitgesloten van allerlei activiteiten. Dat baart me zorgen. Ik kies geen kant in de discussie. Ik vind dat iedereen zijn eigen keuzes moet maken. Iedereen heeft zijn eigen verhaal en dat is goed.
Maar wat gaat er nu ontstaan? Hoe gaan we hiermee om als samenleving? Hoe gaan we ervoor zorgen dat we niet egoïstisch worden? Dat we denken: nou ik mag lekker alles, dus je zoekt het maar uit, en jij bent de reden waarom wij nog niet helemaal in vrijheid leven. Nee, door die ander moet jij in de spiegel blijven kijken. Die ander zet je aan het denken. We moeten er samen voor zorgen dat het ons als maatschappij niet verder uit elkaar drijft.
Ik ben een verbinder en zal dat in mijn werk altijd blijven doen. Ook in deze situatie wil ik de verbinding opzoeken. In sommige wijken zijn mensen sceptisch tegenover het systeem. Ze hebben hun vertrouwen verloren, door wat ze hebben meegemaakt. Deze mensen zien het vaccin en de maatregelen als onderdeel van het systeem. Ik vind dat we bijeenkomsten moeten organiseren voor dit soort groepen. Om ze duidelijkheid te geven en naar ze te luisteren. Zodat ze hun kant van het verhaal kunnen doen. Ik vind het heel belangrijk om deze mensen niet buiten te sluiten, maar bij ons te laten aansluiten.
We zouden wijkgesprekken organiseren met Rotterdammers, om meer vertrouwen te creëren in het beleid van de gemeente. Mijn stichting IKBENWIJ is de moderator en gaat met een delegatie op tour langs de huizen van de wijk. Maar mede doordat je nu een coronatest of coronabewijs moet tonen, kunnen deze gesprekken niet doorgaan in de vorm hoe we het graag zouden willen. Hierdoor kan naar mijn mening het effect wat je met zo’n gesprek wilt bereiken, niet bereikt worden. Juist de onzichtbare mensen wil je live zien, en spreken. En die bereiken we zo niet.
Ook onder jongeren is de vaccinatiegraad laag. De redenen hiervoor verschillen. Sommigen hebben afkeer tegen het beleid, omdat er zoveel over hen geschreven werd: ‘de jongeren deden het niet goed; zij waren de bron van de verspreiding’. Daarom gaan we via het nieuwe platform RoffaTakkies mét jongeren in gesprek. We doen bijvoorbeeld straatinterviews, podcasts en op sociale media bespreken we allerlei onderwerpen. Om gevoel houden wat er bij hen leeft. Dat gesprek is zo belangrijk, om verbinding te blijven maken en je te kunnen inleven in iemand anders.
Houd dus een beetje oog voor elkaar. Het gevaarlijkste virus zou zijn als we verder uit elkaar drijven. Laten we blijven kijken naar wat ons bindt, in plaats van kijken naar wat ons niet verbindt.
Om te reageren moet je ingelogd zijn. Inloggen kan je hier. Als je nog geen account hebt meld je nu aan als supporter of maak hier een gratis reageerdersaccount aan.