Opgedofte tieners worden door politie tegen de hekken gezet en gefouilleerd. ‘Doe je portemonnee in je binnenzak,’ zegt mijn vriend en we stappen de Schiehaven op.
Het geluid van de attracties overstemd de slierten gegil van de mensen die in de lucht worden gegooid bij de Booster. De avond valt en de volle maan rijst boven de knipperende lichten. Het is kermis in Rotterdam.
Een kind trekt aan een touwtje en krijgt een roze knuffel-eenhoorn. Een kind kukelt uit zijn buggy en zijn moeder, afgeleid door alle prikkels, rijdt er per ongeluk overheen. Een kind verslikt zich in zijn kippopcorn en braakt een plas van cola, suikerspin en churros-resten uit. Een kind pakt de kwast in de rups en mag nog een rondje. Zijn vriendjes niet.
‘Hoe komt het toch dat de kermis zo vaak het decor is waar het fout gaat in films en series?’ vraagt mijn vriendin Anastasia.
We dwalen rond met grote ogen, zoals we dat al doen sinds we klein waren. Ik denk aan alle scènes waarin harten worden gebroken, fatale vechtpartijen uitbreken, vrouwen gegrepen en kinderen worden meegesleept naar andere, demonische dimensies. Dat soort dingen overkwamen mij nooit. Wel maakte ik mijn zakgeld op, schoot mijn vader een beer voor mij en loerde ik naar de jongens waar ik verliefd op was die nooit terugkeken, maar wel ballen gooiden alsof hun leven ervan afhingen en elkaar geitend op de rug sprongen.
We gaan in het spookhuis en het meest enge eraan is hoe het bouwwerk kraakt en schudt als onze karretjes naar boven worden getrokken. Naast de dikke clownspop die galmend lacht staat een vergeten blikje energydrink van de bouwers. Het smeer aan de handen van de man die ons er weer uitlaat. De holle blik van het meisje dat de kaartjes verkoopt. Dat soort details, daar kom ik voor.
Na anderhalf uur vertrekken we weer. Buiten het hek blaast een gure wind uit de haven. De zoete popcorn en frituurlucht mengt zich met die van diesel en fijnstof. We voelen in onze zakken. Alles zit er nog. Toch voelt het alsof we iets belangrijks achterlaten. Weemoedig lopen we door.
‘Het is niet het plezier waardoor je altijd terugkomt naar de kermis,’ zegt Anastasia. ‘Maar de grimmigheid ervan. Daar kan geen film aan tippen.’
Om te reageren moet je ingelogd zijn. Inloggen kan je hier. Als je nog geen account hebt meld je nu aan als supporter of maak hier een gratis reageerdersaccount aan.