In haar laatste column van dit jaar probeert Elfie Tromp niet wanhopig te worden. “Het is verleidelijk om vingers te wijzen maar er is geen enkel land dat zich hier met vlag en wimpel doorheen slaat.”
Het is makkelijk om boos te zijn. Ik krijg het ’s middags als een pushbericht binnen op mijn telefoon: volgende week gaan de scholen vervroegd dicht. Onder mij hoor ik de buurmeisjes spelen. Als ik mijn best doe, hoor ik woord voor woord wat ze zeggen, met dank aan de besparing op bouwmaterialen in onze pittoreske jarendertigwoning. De onderburen zitten al weken in thuisisolatie nadat ieder famillielid achtereenvolgens een snotneusje kreeg. Wie moet de kinderen volgende week opvangen? Opa en oma dan maar? Die nog zitten te wachten op hun booster en extra kwetsbaar zijn voor wat Madelief en Eva aan nieuwe varianten op het schoolplein opliepen?
Ik zie een potentieel familiedrama in de dop. De opvang is onbetaalbaar, want marktwerking en er is een oppasserstekort, want die draaien allemaal diensten bij de GGD-coronalijn of volgen braaf colleges op hun HBO’s die wél openblijven.
Al één reactie — discussieer mee!
Elfie Tromp schrijft: “één blik op het nieuws over de grens laat zien dat er geen enkel land is dat zich hier met vlag en wimpel doorheen slaat.” Deze stelling geldt alleen voor Europa en Amerika. Er zijn landen die de pandemie bijna perfect onder controle hebben, met name Taiwan en Nieuw-Zeeland. Als de hele wereld de WHO-protocollen correct had gevolgd, zou Covid-19 niet groter zijn geworden dan SARS in 2003.