Het is makkelijk om boos te zijn. Ik krijg het ’s middags als een pushbericht binnen op mijn telefoon: volgende week gaan de scholen vervroegd dicht. Onder mij hoor ik de buurmeisjes spelen. Als ik mijn best doe, hoor ik woord voor woord wat ze zeggen, met dank aan de besparing op bouwmaterialen in onze pittoreske jarendertigwoning. De onderburen zitten al weken in thuisisolatie nadat ieder famillielid achtereenvolgens een snotneusje kreeg. Wie moet de kinderen volgende week opvangen? Opa en oma dan maar? Die nog zitten te wachten op hun booster en extra kwetsbaar zijn voor wat Madelief en Eva aan nieuwe varianten op het schoolplein opliepen?
Ik zie een potentieel familiedrama in de dop. De opvang is onbetaalbaar, want marktwerking en er is een oppasserstekort, want die draaien allemaal diensten bij de GGD-coronalijn of volgen braaf colleges op hun HBO’s die wél openblijven.
Het kost me soms de hele dag om niet wanhopig te worden. Vrijwel al mijn optredens voor december en januari zijn gecancelled of verzet. Hoe moet ik promotie maken voor mijn nieuwe boek? De boekhandels liggen nog vol van de vorige lockdowns en wat er nog over is van de weggebezuinigde cultuurkaternen bij de kranten, is overstelpt door alle uitgestelde boeken die in één keer uitkwamen. Wat zeg je? Leuke lezingen online dan maar? Laten we eerlijk zijn: iedereen is Zoom-moe, nog één keer zwaaien en neplachen naar mijn camera en ik flikker mijn laptop uit het raam. En nergens een steunpakket in zicht dit najaar.
Het is verleidelijk om vingers te wijzen. Als die ongevaccineerden niet zo moeilijk hadden gedaan, als de lockdown sneller en harder was geweest, als we meer beleid maakten op zelftesten en eerder met boosters waren begonnen…maar één blik op het nieuws over de grens laat zien dat er geen enkel land is dat zich hier met vlag en wimpel doorheen slaat. Het is willekeur dat de politiek regeert. Niet dat de mensen het nou beter doen. We kiezen een tactiek en zweren erbij: wel of niet gevaccineerd, met of zonder QR-code-angst, maar de grap is dat geen enkele tactiek werkt als die niet door iedereen wordt gevolgd.
Dit is het gevecht tegen het zuur, zoals schrijver Johnny van Doorn het leven omschreef
De realiteit is dat we aanmodderen. We passen ons aan of doen dat juist niet. Ook dat is een keuze. De een reageert zich af op het internet, de andere bekogelt ambulances. Ik kijk, als het me te kwaad wordt, naar de pootjes van mijn bejaarde poes die naast mijn toetsenbord ligt terwijl ik dit schrijf. Als ik mijn vinger uitsteek, krult ze er een voorpootje omheen. Dit is het gevecht tegen het zuur, zoals schrijver Johnny van Doorn het leven omschreef.
Ik luister naar de buurmeisjes. Ze beginnen te zingen. Klap eens in je handjes, blij blij blij. Dan begint er één hartverscheurend te huilen. Ik verzin dit niet. Veel van wat er dit jaar gebeurde, leek op een slecht geschreven science fiction, maar dit is echt.
Ik haal diep adem. Meer kan ik nu niet doen. Het is belangrijk om niet vergeten te ademen. En dat is, dat weet ik ook wel, een ironisch einde voor deze column en dit jaar.
Elfie Tromp schrijft: “één blik op het nieuws over de grens laat zien dat er geen enkel land is dat zich hier met vlag en wimpel doorheen slaat.” Deze stelling geldt alleen voor Europa en Amerika. Er zijn landen die de pandemie bijna perfect onder controle hebben, met name Taiwan en Nieuw-Zeeland. Als de hele wereld de WHO-protocollen correct had gevolgd, zou Covid-19 niet groter zijn geworden dan SARS in 2003.
Om te reageren moet je ingelogd zijn. Inloggen kan je hier. Als je nog geen account hebt meld je nu aan als supporter of maak hier een gratis reageerdersaccount aan.